125 jaar De Telegraaf

Gisteren werd gevierd dat dagblad De Telegraaf 125 jaar bestaat. Een behoorlijke leeftijd, waarmee deze krant een van de oudste nog bestaande kranten van ons land is. Een courant met de nodige supporters en mijders. Immers, je bent voor of je bent tegen De Telegraaf. Eigenlijk zoals de krant zichzelf ook profileert: we kennen allemaal de grote opruiende koppen op de voorpagina.
De Telegraaf is onderdeel van Telegraaf Media Groep, een media-imperium waar onder meer de gratis ochtendkrant METRO, weblog GeenStijl en de landelijke radiozender Sky Radio onder vallen. Een belangrijke speler van de Nederlandse journalistiek, dus. Het is een krant die ook veel in het buitenland wordt gelezen, door vakantievierende Nederlanders.
Ik ben een krantenjongen, het drukinkt loopt ook door mijn aderen. Hoewel ik beroepshalve en hobbymatig veel online actief ben, houd ik bij voorkeur van de fysieke krant. Zoals eigenlijk van veel meer fysieke producten bóven de online of digitale uitvoering van het betreffende “product”. En dus toog ik naar de winkel om de jubileum-editie van De Telegraaf op te halen.
Natuurlijk weet ik dat dit geen Nederlands Dagblad of Reformatorisch Dagblad is. Maar het ís een krant, en daar gaat het mij om. Ik neem er geen abonnement op, daarvoor is De Telegraaf me te activistisch en te populistisch. Maar ergens ben ik ook wel trots. Ik ben fier dat een krant, een print media, al zolang bestaat. Er wordt nog gelezen! Er wordt nog gebruik gemaakt van ‘de krant’!
Dat deze krant dan geen heer is maar een man, dat is bij een jubileum als dit van ondergeschikt belang.