Ameland

Ik was een dag op Ameland.
Met zo’n zin zou ik wel willen volstaan. Een dienstmededeling die klinkt als een klok. Daar moet je ook niets aan toevoegen of aan afdoen. Dat doe ik dan ook niet. Het is een zin die het in zich heeft om herhaald te worden. Ik was een dag op Ameland.<
Zo’n dagje Waddeneiland, daar kun je je enorm op verheugen. Ik had me goed voorbereid op deze dag. Voor de gelegenheid had ik het christelijke Boekenweekgeschenk Aslander maar weer eens uit de kast gepakt. Dit boekje is uitgegeven in 2012 en geschreven door dominee en journalist Rien van den Berg. Aslander vertelt het verhaal van de predikant Lammert Aslander, voorganger van een pioniersgemeente in Leiden. De pastor is overwerkt en wordt door zijn kerkenraad op ziekteverlof gestuurd. Naar Ameland. In de zogenaamde Stille Week.
Naarmate Ameland dichterbij kwam, hoorde ik de zachte stem van Boudewijn de Groot door mijn hoofd klinken. “Ik kom er aan, ik kom er aan / zee, zon, wind, oceaan,” zong de troubadour van de Haamsteedse Dreef in “De vondeling van Ameland”. Een mooie tekst van Freek de Jonge, op muziek gezet door De Groot. Volgens de twee muzikanten gaat het lied over het doodgeboren Texelse kindje van De Jonge, over Jezus op het water en de ongekende moeder De Groot.
Zo liep ik ook rond op het Waddeneiland. Als een zonderlinge vondeling, een predikant die in de belangrijkste week van het kerkelijke jaar ter ruste naar Ameland wordt gestuurd. En zoals dat dan gaat, lopende door de stegen van de dorpen, de paden op, de lanen in, aan de voet van de vuurtoren: ik dacht aan de werkweek van Mavo 3, die mei-week in 2001. Ik dacht aan de drie dagen in een stacaravan met mijn gabber M., met wie ik in de laatste zomerweek van 2008 op het eiland vertoefde.
Ik kom er aan, ik kom er aan: zee, zon, wind, oceaan.