Americana

Als ik met mijn broers weer een weekend op pad ben, bereiden we ons voor. We bereiden ons goéd voor. Die voorbereiding zit ‘m natuurlijk in het pakken van de tassen, het vlees voor de barbecue ophalen, het huisje reserveren. Dat is de praktische voorbereiding.
Maar we moeten ook inhoudelijk met elkaar aan de slag. Met muziek, want dat is waar we allemaal “iets” mee hebben. Twee muziekrondes hebben we gehouden. De ene ronde bestond uit de muzikale ontdekking van 2017. En dat kan zo breed zijn als je wilt. Het mag muziek zijn dat in 2017 is uitgebracht, maar ook muziek dat al ouder is, maar waar je nu pas ontdekt hebt.
Voor mij was dat de cd Koffers van Freek & de Jonges. Een verzameling van twaalf nummers, overgezet naar het Nederlands. Als ode aan Neil Diamond, die is gestopt met touren, was mijn aandeel in de ontdekkings-ronde Ik Ben, Zei Ik. Een bewerking van I Am, I Said.
Voor de andere ronde werd andere muziek gekozen. Wat wil je laten horen op je begrafenis? Je mag maar één nummer kiezen. En dan wordt het lastig, want je kunt niet het rijke oeuvre van Bob Dylan draaien. Ik koos uiteindelijk voor Isis van Ernst Jansz.
Maar ik had misschien ook kunnen kiezen voor werk van CCC Inc., de beste (maar misschien ook enige) folk- en americanaband van Nederland. Onderweg naar het weekend met mijn broers, luisterde ik bijvoorbeeld naar Jack Owned Another House, een cd uit de verzamelbox van CCC. Daar staat het prachtige nummer Ashokan Farewell op, geschreven in 1982, maar met de emotie van de Amerikaanse Burgeroorlog.
Ik kon ook kiezen voor Slaapliedje. Of The Visitor. Of Wayfaring Stranger.
Keuze genoeg, dus. Die americana is een rijke traditie, deze muziek kent een groot songbook. Zeker als het gaat om nummers over leven en dood. Ik kan niet één nummer kiezen uit deze nummers om te laten horen op mijn begrafenis. Daarvoor zijn het domweg teveel. Teveel nummers die passen.
Maar ik hoef nog niet te kiezen.
Ik ben nog niet door.
En als ik wel ben overleden, ach, wie zal dan kiezen wat gehoord moet worden?