Auto tegen boom

Gisteravond was ik in Beerze. De zondagavondzang van week 3 van Project Beerze. In het verleden was week 3 “mijn week”: van de tien jaar dat ik als teamlid heb meegedaan, heb ik acht jaar in week 3 gezeten. Tot dit evangelisatie-seizoen. Dit jaar heb ik voor het eerst in week 1 meegedraaid.
Na afloop van de zondagavondzang reed ik met de auto van Beerze naar Ommen, alwaar ik mijn ouders oppikte. Rijdend tussen Beerze en Ommen, rijd je langs het spoor. De autoweg wordt aan weerszijden begeleidt door een bomenrij.
Die bomenrij ken ik redelijk goed. Een aantal Beerze-jaren ben ik met de auto op en neer gereden. Van Heerenveen naar Beerze en weer terug. De weg terug was een rit met een flinke vermoeidheid. Maar vanwege de mooie week was de terugreis ook zo voorbij.
En ik werd bij de autoritten bijna goddelijk bewaard.
Want toen ik gisteravond terugreed, schoot me te binnen dat ik zomaar tegen een van de bomen kon klappen. Het feit dat ik dit stukje heb gepubliceerd, bewijst overigens het tegendeel. Je moet er niet aan denken dat zoiets kan gebeuren.
In ‘Zo giet dat hier’ beschrijft Daniël Lohues wel zo’n gebeurtenis. Het lied gaat over de sfeer in een dorp. Alles waterdicht, maar de deur op een kier. Met een couplet waar je hart van kapot gaat.

Zundags ’s nachts wordt ’t stille
Iederiene slöp, behalve twee figuren
met subwoovers in de wagen
Morgen in de kraante, auto tegen boom
Allebeiden dood zo giet dat hier
 
’s Maandags is ’t weer warken, alles giet weer zo
Zoas’t nou al jaorn get, zo giet dat hier

Deze sfeer komt van het Drentse platteland. Maar het zou ook zomaar bij het Overijsselse Beerze kunnen gebeuren. Misschien had Lohues wel het ongeluk bij Hoendiep in gedachten. Waar ook wijlen Martin Bril over heeft geschreven.
Over vijf jongeren uit Enumatil die tegen een boom bij Hoendiep waren geklapt. Hun dorp, hun thuis, was al in zicht – had de bestuurder het honderd meter langer volgehouden, ze waren nog in leven geweest.
Vijf jongeren. Richard, Baukje, Ype, E.P., Gerben. Geborgen in Gods hand. 7 december 2002. Een flauwe bocht, na een optreden van Lucas en Gea. In Gods hand geboren. “Ja, een ritje langs het Hoendiep stemt altijd nederig,” zo sloot Bril zijn Hoendiep-column af.
Bij aankomst bij mijn broer en schoonzus, bij wie mijn ouders waren, was ik dankbaar. Ik had geen flauwe bocht gemist. Voor mij geen thuiskomst met de haven in zicht. Ik wist mij overigens wel geborgen in Gods hand.
Anders dan Bril, die in de jaren zeventig zijn geloof verloor.
En ook anders van Lohues, voor wie de heilige Christoffel een relikwie is van een kapot gevallen geloof.
Een rit uit Beerze stemt mij altijd nederig. Het maakt me tegelijk afhankelijk.

En dankbaar.