Barnards 10e

Afgelopen zaterdag was het 21 november. Een maand voordat het de kortste dag van het jaar is. Maar het was ook een anniversary, een herdenking. Het tweede lustrum, het eerste decennium.
Zaterdag was het de tiende sterfdatum van Willem Barnard, de dichtende dominee. Hij publiceerde ook onder het pseudoniem Guillaume van der Graft. Na een actieve carrière als predikant binnen de Nederlandse Hervormde Kerk, ging hij in 1975 op 55-jarige leeftijd met emeritaat. Zo kon hij zich richten op het schrijven van liederen, onder meer voor het Liedboek voor de Kerken (1973).
In 1978 maakt hij de overstap naar de Oud-Katholieke Kerk. Het is overigens geen ‘overgaan’. André Troost schrijft in zijn dissertatie over het werk van Barnard dat Guillaume van der Graft beslist niet wil breken met de Hervormde Kerk. In onder meer de voetnoten is te lezen: “Overgaan? Naar een ander kamp waar dezelfde noodtoestand nijpt, zij het met andere erfelijkheidsfactoren? Wie zou men daar een dienst mee doen?”
En: “Het was vooral nadat (of omdat) ik bij de Oudkatholieken terecht was gekomen, dat zich het geestelijk evenwicht voorzichtig herstelde.”
Dit is mijn bijdrage om stil te staan bij Barnards tiende sterfdatum.