Begrafenismuziek

Afgelopen februari was ik met mijn broers en zwagers een weekend in Ommen. Wat we dan doen, is in ieder geval het delen van muziek. Daar gebruiken we een aantal rondes voor, met elk een eigen thema. Bij de laatste ontmoeting was een van de thema’s welke muziek je wilde laten horen op je begrafenis. Omdat we met zeven broers en zwagers waren, was het ondoenlijk om álles te laten horen. Je moest daarom één nummer uitkiezen.
Mijn keuze was Isis van Ernst Jansz. Geschreven naar aanleiding van het overlijden van Jan Kloos, gitarist van CCC Inc. en een van de beste vrienden van Jansz. In Isis gaat het over de reis van een jongen, die na een dag weer thuiskomt. De ochtend en de avond met alles wat er tussendoor gebeurt. Ik had ook kunnen kiezen voor Een Ogenblik in de Wind, afkomstig van dezelfde cd van Jansz, De Overkant.
Want kijk eens naar dat couplet over waar de westenwind woont en wij onze handen schoonwasten. Daar schreven wij in zoete waan onze namen in het zand, en op kwam de zee – waarbij de zee de namen meeneemt en het strand schoonspoelt. Alsof er niets gebeurd is.
Ik had ook kunnen kiezen voor Ashokan Farewell, te vinden op de CCC-cd Jack Owned Another House, deel 13 uit het Verzameld Werk van de band. Dit instrumentale nummer is in 1982 geschreven door Jay Ungar en werd gebruikt voor de miniserie The Civil War, over de Amerikaanse Burgeroorlog.
Natuurlijk kon ik ook rijkelijk putten uit het oeuvre van Bob Dylan. Tryin’ To Get To Heaven, bijvoorbeeld.
Ach, het hadden zoveel andere nummers nog kunnen zijn geweest om te draaien. Het doet er niet toe. Wanneer ik begraven wordt, is de liturgie niet meer troostvol voor mij. Ik heb er zelf niets meer aan, mijn nabestaanden des te meer. Wie ben ik om liederen van troost en hoop uit te kiezen, terwijl de achterblijvers die hoop en troost nodig hebben?