Bibliobesitas #37

Op een avond, toen ze op het punt stond naar de schouwburg te gaan en voor de penantspiegel stond, kwam Dymov in rokkostuum en met een witte das de slaapkamer binnen. Hij glimlachte zachtaardig en keek zijn vrouw, als vroeger, blij in de ogen. Zijn gezicht straalde.
‘Ik heb zojuist mijn proefschrift verdedigd,’ zei hij, terwijl hij ging zitten en zich over zijn knieën wreef.
‘Met goed gevolg?’ vroeg Olga Ivanovna.
‘Nou en of!’ lachte hij en hij rekte zijn hals uit om in de spiegel het gezicht van zijn vrouw te zien, die met haar rug naar hem toe bleef staan en haar kapsel in orde bracht. ‘Nou en of!’ zei hij nog eens. ‘Weet je, het is heel goed mogelijk dat ik een privaatdocentschap in de algemene pathologie krijg aangeboden. Het hangt in de lucht.’
Aan zijn gelukzalige, stralende gezicht was te zien dat hij Olga Ivanovna, als zij deze vreugde en triomf met hem had willen delen, alles zou hebben vergeven, heden en toekomst, en alles zou zijn vergeten, maar zij begreep niet wat een privaatdocentschap en wat algemene pathologie betekenden, en bovendien was ze bang dat ze te laat in de schouwburg zou zijn en ze zei niets.
Hij bleef nog twee minuten zitten, glimlachte schuldbewust en liep de kamer uit.

Uit: Anton Tjechov – Vlinder, opgenomen in Verhalen, Vertaling, keuze en nawoord Marja Wiebes en Yolanda Bloemen, uitgeverij Pandora Pockets, tweede druk, © 1993, 1999