Billy the Kid

Dat is toch ook wat. Kom je ook een rommelmarkt een oud fotootje tegen, dat je voor 10 dollar koopt, blijkt het een groepsfoto te zijn waar Pat Garrett en Billy the Kid samen op staan! Het lijkt me zomaar dat die vrijwel anonieme Frank Abrams nu als een nationale held door het leven gaat. En dat hij zijn geluk niet op kan.
Pat Garrett en Billy the Kid waren matties, totdat Garret werd benoemd tot sheriff. De mannen raakten gebrouilleerd, en zelfs zo dat de sheriff zijn voormalige kameraad doodschoot. Het verhaal van de twee is een bron van creativiteit. Althans, voor filmmakers. Tussen 1911 en 1999 verschenen meer films over Billy the Kid dan over wie dan ook.
Eén van die films ken ik. Die versie komt uit 1973 en is onder de bezielende regie van Sam Peckinpah. Hij had Kris Kristofferson gestrikt voor de rol van Billy the Kid. Bob Dylan was ook op de set, voor de filmmuziek. Peckinpah zette Dylan ook maar op de loonlijst als acteur. Voor een nog niet bestaande en redelijk beperkte rol van Alias.
Dertig jaar later kwam Bob Dylan met zijn zelfgeschreven film Masked & Anonymous. In feite niets anders dan een eigentijdse variant op de western uit ’73. Waarbij het altijd weer gaat over de vraag van goed en kwaad.
Maar dat is voor Frank Abrams niet aan de orde. Hij heeft zijn muur versierd met een prima foto.