Boekenkasten

“Boeken zijn een probleem,” zo liet Hendro Munsterman zich ontvallen tijdens een vraaggesprek met het Nederlands Dagblad. De katholiek is Vaticaanwatcher voor het Nederlands Dagblad, en een boekenliefhebber. Een e-reader heeft Munsterman wel geprobeerd, vertelt hij, maar dat is ‘m toch niet. “Ik wil de boeken gewoon in de kast hebben staan.”
Zo’n citaat zou ook zomaar uit mijn mond kunnen komen. Niets mooiers dan boeken in de kast hebben staan. Digitale boeken vind ik geen uitkomst. Natuurlijk, je draagt geen kilo’s meer mee op vakantie, maar maakt gebruik van een iPad-achtig apparaat. Maar toch, je kijkt wel naar een scherm – en dat doe ik beroepshalve al ruim voldoende.
Daarbij kun je geen aandachtstreepjes zetten bij een alinea of zin. Evenmin een ezelsoor maken bij een pagina, of een papier stoppen bij het gedeelte in het boek dat extra aandacht verdiend. Dat zijn voordelen die een fysiek boek wél heeft, ten opzichte van de digitale evenknie.
Verder is een gevulde boekenkast een teken van intelligentie. Of op z’n minst de schijn van een brede ontwikkeling. In één oogopslag is zoiets zichtbaar – bij een e-reader moet zoiets nog maar blijken.
Ruimte. Ik heb in mijn woning her en der wel ruimte. Ze raken gauw gevuld met boeken. Gelezen boeken, maar ook nog ongelezen boeken. Boeken in verschillende uitgaven. Exemplaren met ex libris van mensen die ik niet ken. Handtekeningen van auteurs. Dat soort dingen.
Een probleem, dat zijn boeken wel. Maar een probleem waar ik mijn hart aan ophaal.