Buwalda

Mag ik dit zeggen? Ik heb een haat-liefde-verhouding met de Nederlandse gospelzanger Matthijn Buwalda. Enerzijds waardeer ik zijn teksten en voordracht, vooral de ‘kleinere liedjes’, met alleen een gitaar. Aan de andere kant heb ik een hekel aan misschien wel het grootse evangelische karakter van zijn muziek. En natuurlijk, ik weet het, het is mijn eigen particuliere opvatting – veel Nederlandse christenen lopen weg met Buwalda. Ik loop echter niet zo hard.
Zijn kleine liedjes, ja, dat vind ik mooi. In 2012 verscheen zijn ep Matthijn In Het Klein, “Kleine liedjes over leven in perspectief van Gods grote verhaal”. Zo is het. Mooie liedjes leverde dit project met twee gitaren en één stem op. ‘Alles alleen’, over een weduwnaar. ‘Schaapjes op het droge’, over een geslaagde zakenman wiens huwelijk op de klippen is gelopen. ‘Een berg rede’, hoop voor de ‘kleine luyden’. Of neem een nummer als ‘Oudegracht’, van het gelijknamige album uit 2009. Om maar eens wat te noemen.
En toch, het wringt ook ergens. Zijn manier van zingen, misschien is het hem eigen en kan hij er niets aan doen – maar het weerhoudt me om me volledig over te geven aan zijn voordracht. Ik houd enige afstand tot zijn (zang-)presentatie. En dan heb ik het nog niet gehad over het evangelische karakter van zijn muziek: dat hij bij optredens bijvoorbeeld al zingend de eerste zin of eerste woorden van het volgende gedeelte voorzingt.
Desalniettemin heb ik de man al een aantal keer live horen zingen. Een traditie die een jaar of zes, zeven geleden begon met de jongens van Project Beerze. Tijdens een draaiweek in dit project, maakten we kennis met de liedjes van Buwalda. En besloten we een concert van hem te bezoeken. Sindsdien komen we als ‘broederschap’ regelmatig bijeen om een concert (van Buwalda, Tangarine of Daniël Lohues) te bezoeken. Maar vooral om elkaar te ontmoeten en bij te praten.
En zo zit mijn haat-liefde-verhouding met Matthijn Buwalda in elkaar.