Chronicles, vol. 2

Vorige week donderdag werd de Nobelprijs voor de Literatuur aan Bob Dylan toegekend. Ik ben een bescheiden fan onder de Dylanologen, zoals de Dylan-fans liefkozend worden genoemd – desalniettemin werd ik van alle kanten gefeliciteerd. Alsof het een persoonlijke overwinning betrof. Of een actie, waarbij ik op z’n minst zijdelings bij betrokken zou zijn geweest. Het enige wat ik in het openbaar doe, is regelmatig een berichtje schrijven over Dylan. Soms op dit blog, vaker op een geheel eigen weblog.
Oke, vooruit. Daarnaast doe ik wel meer met Dylan. Ik bezoek zijn Nederlandse concerten (bij meerdere optredens tijdens één tour-leg, bezoek ik er slechts één). Vandaag is het precies vijf jaar geleden dat ik bij het concert was, dat Dylan in Ahoy gaf. Een zogenaamde double-bill met Mark Knopfler. De gitarist en voormalige frontman van Dire Straits speelde voor de pauze, Dylan en zijn band kwamen na de pauze.
Ik verzamel veel van en over Dylan. Zijn reguliere albums, de Bootleg Series, opnames van de concerten waar ik ben geweest (de teller staat op acht), de boeken van en over de bard uit Minnesota. Maar desalniettemin sta ik in de schaduw van andere Dylan-fans, zoals Tom Willems. Van mannen zoals hij, leer ik steeds weer nieuwe feitjes over de tekstdichter.
Vorige week ontving Dylan de Nobelprijs voor de Literatuur. Hij krijgt deze prestigieuze internationale prijs “for having created new poetic expressions within the great American song tradition”. Voor zijn liedteksten dus. Reden genoeg om de muziek te draaien. Of om het indrukwekkende boek The Lyrics since 1962 (onder redactie van Lisa Nemrow, Julie Nemrow en Christopher Ricks) maar weer eens op tafel te leggen. Het is een extra reden om maar weer eens te studeren op de liedteksten.
Dit betekent ook dat Dylan de Nobelprijs dus expliciet niét heeft gekregen voor zijn overige schrijfwerkzaamheden. Niet voor de scripts van films als Renaldo & Clara of Masked & Anonymous. En evenmin voor zijn boeken Tarantula en Chronicles, Vol. 1 – hoewel die boeken, net als de verschillende uitgaven van zijn teksten, wel opnieuw te koop worden aangeboden.
Wat betreft die Chronicles, Vol. 1, het volgende. Dit deel uit Dylan’s autobiografie verscheen in 2003. Toen werd ook bekend gemaakt, dat nog twee delen zouden volgen in de autobiografie. Deel 1 werd door Erik Bindervoet & Robbert-Jan Henkes vertaald als Kronieken. Bindervoet en Henkes zijn ook verantwoordelijk voor de officieuze Dylan-vertalingen van al diens werk tot en met Modern Times uit 2006.
De uitgever van Dylan’s autobiografie, SIMON & SCHUSTER, laat weten dat deel 2 eindelijk in aantocht is. Als publicatiedatum is gekozen voor 31 december 2019. Hm, dat duurt dus nog ruim drie jaar. Blijkbaar wil de uitgeverij van dienst niet direct meeliften op het succes van Dylan’s Nobelprijs. Maar dat laat ik bij de New Yorkse uitgever, ik wacht geduldig af.
Ik ben immers maar een kleine jongen in de leerlingenkring rondom de rabbi uit Duluth, Minnesota.