Chroniqueur

Een van de mooiste Nederlandse woorden vind ik wel het woord chroniqueur. Doet het er iets toe dat dit woord feitelijk een leenwoord uit het Frans is? Wat mij betreft dus zeker niet. Het Nederlandse equivalent (ook al zo’n schitterend woord!) is kroniekschrijver – daar klinkt al een stuk minder romantiek in door. Terwijl het natuurlijk om hetzelfde gaat: het schrijven van geschiedkundige stukjes.
Chroniqueur, een kroniekenschrijver. Iemand die iets schrijft wat over de waarheid gaat. Geen wonder dat verschillende Engelstalige media het woord ‘Chronicles’ in hun krantentitel hebben verwerkt. Dat is wat media doen: stukjes schrijven over het leven van alle dag. Wat ze schrijven, is wel degelijk echt waar, of echt gebeurd. Het is na te gaan.
Tegelijk is hier ook het grote verschil tussen een chroniqueur, een stukjesschrijver, een columnist, een journalist en een wetenschapper. Beiden publiceren traceerbare verhalen, maar een chroniqueur hoeft zijn verhalen niet met voetnoten te onderbouwen. Het leven van een stukjesschrijver is daardoor een stukje eenvoudiger. Want je kunt dingen noteren, die meer met de onderbuik te maken hebben dan met feiten en statistieken.
In zekere zin is het blog wat ik bij houd, ook een soort chronicles. Het is mijn eigen kroniek, ik ben mijn eigen chroniqueur. Ik ben niet iemand die zijn stukjes vaak en graag terugleest. Hoewel het soms wel erg leuk is om in de stukjes te grasduinen. En dan een ‘Oh ja’-erlebnis te beleven. Maar het gaat zoals het is bij kroniekenschrijvers: publiceren en weer door.