Crossing The Rubicon

“Rough And Rowdy Ways,” zegt Robert Plant in Mojo (november 2020), als de journalist hem vraagt waarnaar hij momenteel luistert “Van Judas tot Jehova – zalig en gekruisigd komt de haveloze feniks. Dit is essentieel werk. Uit de rijkste ader… reflecties bij zonsondergang uit de reis van Sinbad.”
Zeven reizen heeft Sinbad gemaakt, en de een is nog adembenemender dan de ander. I Contain Multitudes, False Prophet, My Own Version of You, I’ve Made Up My Mind to Give Myself to You, Black Rider, Goodbye Jimmy Reed en Mother of Muses… het is inderdaad, zoals The Guardian kopt, een getuigenis van zijn eeuwige grootheid. Maar de meest adembenemende reis is nummer acht: Crossing The Rubicon. “Vrijelijk vermengen van verpletterende inzichten met regelrechte dwaasheid,” zegt Chrissie Hynde, en de Los Angeles Times is al net zo geïnspireerd als Robert Plant en Chrissie Hynde: “Een woest pulp-noir meesterwerk.”
Maar boven alle welsprekendheid uit torent de simpele eenvoud waarin Keith Richards zijn bewondering verpakt: “God zegene Bob. Ik hou van zijn nieuwe album, man. Hij heeft het prachtig gedaan, Rough & Rowdy Ways” (Rolling Stone, september 2020).
In Crossing The Rubicon. Bob Dylans moderne klassieker verdiept Dylankenner Jochen Markhorst zich in de majestueuze tekst, de onweerstaanbare muzikale begeleiding, de rijke muziekhistorische wortels en de literaire schittering van een van Dylans onverbiddelijke meesterwerken – en laat hij zien waarom het nummer thuishoort in de buitencategorie van nummers als Desolation Row, Like A Rolling Stone en Mississippi.

Bron: Amazone.de