De Schriftlezing

Een kerkdienst verloopt volgens een vaste orde: de liturgie. In deze serie komen de verschillende elementen aan bod. Marcel Barnard licht deze toe, drie gemeenten vertellen over hun praktijk. Deze keer: de schriftlezing.

De dienst nadert haar eerste brandpunt, de Schriften gaan open. Een lector of de predikant leest uit wet, profeten en geschriften, uit evangelie en apostolische brieven, volgens de orde van een leesrooster of in een vrije tekstkeuze. De gemeente valt in en beaamt wat zij hoort met psalmen, andere schriftgezangen of bijbelliederen. Zo staat in de verzamelde gemeente de dode letter op tot levend woord. Zo wordt dat oude boek tot heilige Schrift. Zo worden die aloude woorden de stem van de Levende: ‘Zo spreekt de Heer.’
De Schrift had natuurlijk al geklonken in het eerste deel van de dienst, in het ‘Onze hulp…’, de intochtspsalm en misschien ook in De Wetslezing (Tien Woorden). De oren zijn al gespitst. Maar nu is de horende gemeente helemaal bij God die tot haar spreekt, nu hangt zij aan de lippen van de Eeuwige.
Als Jezus de lector is in de synagoge van Nazaret (Lucas 4:14-20) krijgt Hij de boekrol van de profeet Jesaja aangereikt. Hij zoekt de tekst en, als Hij die gelezen of gezongen heeft, rolt Hij de boekrol op, geeft hem terug aan de dienaar en gaat weer zitten. En ‘de ogen van alle aanwezigen in de synagoge waren op Hem gericht’. De Schrift gaat open en weer dicht, en dan zijn alle ogen op Christus gericht. Het christelijk geloof is geen boekreligie maar een persoonsreligie. De Schriften verkondigen de Messias, de Zoon van de Vader, die tezamen met de Vader ons regeert door de Heilige Geest. Het zal dadelijk worden uitgelegd en verkondigd in de prediking.

Tekst: Marcel Barnard
Lees verder bij de Protestantse Kerk Nederland.