Den Besten dichter

Momenteel lees ik de biografie over Ad den Besten. Journalist Tjerk de Reus promoveerde onlangs op deze levensbeschrijving, dat bij publicatie behoorlijk wat stof deed opwaaien. Adriaan Cornelis den Besten was in zijn jonge jaren vergaand Deutschfreundlich. De literaire nalatenschap leidde tot de ontdekking van een uitgebreide correspondentie, die een nieuw licht wierp op de ontwikkeling van Den Besten.
Het was al bekend dat hij tijdens de oorlog vrijwillig naar Berlijn was vertrokken om deel te nemen aan de Arbeitseinsatz, maar wat hij daarover later in interviews vertelde, bleek op zijn zachtst gezegd geflatteerd te zijn. Den Besten – zoon van een NSB-burgemeester – was geen nationaal-socialist, maar zijn Deutschfreundlichkeit ging verder en duurde langer dan hij na de oorlog wilde doen geloven.
Het zal kloppen. De biografie van de Friesch Dagblad-journalist is immers een dissertatie en dus wetenschappelijk verantwoord. Desondanks is Den Besten een geliefde dichter, niet alleen van teksten in het Liedboek voor de Kerken. Of van het mooie gedicht Waarom moest ik uw stem verstaan?
Den Besten zette een aantal Psalmen op rijm. Die Psalmen zingen we ook in het Gereformeerd Kerkboek, het rode boekje met psalmen en gezangen in de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt). De verantwoording achter in het boekwerk vertelt dat A.C. den Besten verantwoordelijk is voor de berijming van de psalmen 59, 64, 94, 99, 125, 143 en 144. Hij heeft meegewerkt aan de Psalmen 4, 57, 66 en 119.
Kunnen de voorgangers van “mijn” gemeente hier rekening mee houden? Den Besten dient gezongen te worden.