Desolation Row

Afgelopen weekend las ik het boek Desolation Row; Bob Dylans poëtische brief uit 1965. Het is alweer het zevende boek van Dylan-kenner Jochen Markhorst. Het boek kost € 8,65 en is enkel via Amazon te verkrijgen.
Ergens vind ik die laatste twee feiten wel jammer. De lage prijs is natuurlijk prima, maar omdat boek niet in Nederland te koop is, krijg je er geen Boekenweekgeschenk bij. Voor bibliofielen is dat teleurstellend.
Enfin.
Desolation Row, dus.
Ik heb het nummer twee keer live gehoord bij een concert van Bob Dylan. De eerste keer was in 2003 in de -toen nog- Heineken Music Hall. Dylan was toen net overgestapt van gitaar naar piano, toen een gele keyboard. Freddie Koella maakte toen deel uit van de begeleidingsband. De steward die we na afloop spraken, was blij dat hij de dag erna privé naar Metallica ging. Dylan vond hij maar niets.
Jammer voor deze steward, want dat concert had wel degelijk hoogtepunten. Girl From The North Country, als eerbetoon aan de net overleden Johnny Cash, bijvoorbeeld. It’s All Over Now, Baby Blue. Every Grain Of Sand (I’m hanging in the balance of a perfect finished plan). En dus Desolation Row.
De tweede live-uitvoering hoorde ik in 2017. Dezelfde zaal, maar andere naam inmiddels: AFAS Live. Met een nieuw arrangement. Dat optreden bezocht ik met mijn oud-mentor Wietse, die tijdens Desolation Row genoot.
Daar moest ik afgelopen weekend aan denken bij het lezen van Jochen’s jongste boek.