Dit huis

De dominee van dienst preekte vanmiddag over vreemdelingen en priesters. Een tekst uit de eerste brief van de apostel Petrus. Een onder christenen redelijk bekend, maar tegelijk ook onderbelicht thema, dat van vreemdelingen en priesters. Als openingslied liet de predikant lied 213 uit de bundel Zingende Gezegend zingen. Een schitterende tekst, als je het mij vraagt.

Een huis, een herberg onderweg
voor wie verdwaald in heg en steg
geen rust, geen ruimte meer kon vinden,
een toevluchtsoord in de woestijn
voor wie met olie en met wijn
pijnlijke wonden liet verbinden,
een huis, waarin men smarten deelt,
weet hoe Gods liefde harten heelt.

Dit huis, waarin een gastheer is
wiens zachte juk geen last meer is,
dit huis is tot ons heil gegeven:
een herberg voor wie moe en mat
terzijde van het smalle pad
struikelt en langer niet wil leven
– plaats tegen de neerslachtigheid,
een pleister van barmhartigheid.

Dit huis, met liefde opgebouwd,
dit gastenhuis voor jong en oud,
ligt langs de weg als een oase;
hier kan men putten: nieuwe kracht,
hier is beschutting voor de nacht,
hier is het elke zondag Pasen!
Gezegend alwie binnengaat
en hier zijn lasten liggen laat.

Mooi beeld, dat van een huis waar iedereen welkom is. Iedereen, elke vreemdeling. Elke vluchteling ook. Misschien zegt het vooral iets over mezelf, dat ik bij dit gezang moest denken aan een seculiere variant van dit lied. Ik moest denken aan Dit Huis, een nummer van Ernst Jansz. Hij schreef dit lied voor zijn solo-album Molenbeekstraat uit 2006.

dit huis heeft hier al lang gestaan
aan het einde van de wegen
dit huis heeft hier al lang gestaan
het kende storm en regen

zo heeft het statig trots en groot
steeds weer onderdak geboden
aan vermoeiden op hun tocht
aan wie er maar een toevlucht zocht

een moeder met haar kind
een man met een viool
een student met idealen
een meisje van plezier
een koning zonder troon
een verteller van verhalen

er staat iemand aan de deur
er staat iemand aan de deur

Minstens net zo mooi. De grote vraag is nu echter, wat wij met zulke mooie teksten doen. Zetten we deze woorden op mooie tegeltjes? Vullen wij met deze woorden het wereldwijde web? Of zetten deze opmerkingen ons, vooral wij christenen, ook in actie? Als we weten dat we als christenvolk vreemdelingen zijn, hoe gastvrij zijn we dan voor hen die in het huidige leven al hun eigen huis en haard achter lieten?