Doe Maar

Vrijdag kreeg ik uit handen van mijn goede vriend Stefan een aantal elpees en singels mee. Van deze stapel bestaat een klein gedeelte uit Doe Maar-materiaal. Waaronder het tweede studio-album ‘Skunk’. Met de bekende tweekleurige hoes: zuurstok-roze (de ‘onderkant’) en fosfor-groen (de ‘bovenkant’). De hoesplaat is in tweeën gedeeld: van rechtsboven naar linksonder loopt de scheidslijn tussen de twee kleuren. Linksboven staat in de hoek de bandnaam; over de scheidslijn loopt de albumnaam. Beide namen staan in de gele Doe Maar-letters.
De achterkant van de hoes bestaat uit dezelfde tweedeling qua kleuren. Maar dan in spiegelbeeld.
Skunk is het eerste album met Henny Vrienten op bas en zang (dan vermeldt als ‘Hennie Vrienten’). De band bestaat verder uit Ernst Jansz (toetsen, zang), Carel Copier (drum, zang) en Jan Hendrikx (gitaar, zang) – de officiële naam van de gitarist is overigens ‘Hendriks’, maar Doe Maar hield van woordgrapjes.
Doe Maar werd bij Skunk overigens verder aangevuld met Joost Belinfante (toeters, zang). Alle leden hadden een muzikale bijdrage geleverd voor het album. Hendrikx met het instrumentale Bella Donna. De anderen zongen hun eigen liedjes. Leuk.
Ik kreeg ook de singel De Bom mee. Deze singel is niet ter promotie van een album, maar is wel in dezelfde opmaak als Skunk. Met de kleuren van Skunk, maar dan in spiegelbeeld: de voorkant heeft de streep van de hoes van linksboven naar rechtsonder, met zuurstok-roze ‘boven’ en fosfor-groen ‘onder’. De B-kant van de singel is Skunk en Man O Man, in latere cd-versies samengevoegd tot één nummer (Skunk/Man-o-man).
Het laatste Doe Maar-materiaal dat ik meekreeg was de singel Macho. Met op de B-kant Grote Broer. Macho was van de hand van Vrienten, Grote Broer (gebaseerd op ‘1984’ van George Orwell) was van Jansz. De eerste (en enige) singel van het beruchte vijfde album, waar Doe Maar mee bezig was, toen zij begin 1984 besloten er mee op te houden. Een afscheidssingel dus. Het opmerkelijke aan deze singel is dat Macho nog als een regulier Doe Maar-nummer wordt beschouwd, maar Grote Broer als een nummer dat op de plank van de platenmaatschappij is blijven liggen – en als uniek materiaal wordt gezien.
Tenminste, zo is het verhaal, dat in de jaren na ’84 is opgeklopt en bij elke reünie weer is afgestoft en naar de nieuwe samenkomsten van de band is geschreven.
Enfin.
Doe Maar.