Dylan

Behalve dat ik op dit blog mijn dagelijks leven in kaart breng, en de wereld vereenvoudig, houd ik ook een blog bij over Bob Dylan. Dit Dylan-blog is een nevenactiviteit van mij. En zoals het onderwerp al doet vermoeden, gaat het op dit blogspot-blog puur over Dylan.
Een Ander Zelfportret heb ik dit Dylan-blog genoemd. Directe aanleiding voor die naam is het samenvallen van de start van dat blog, en de release van The Bootleg Series 10: Another Self Portrait. Een andere reden voor deze titel is dat Bob Dylan een deel van mijn leven is, en dat alles wat ik er over schrijf in zekere zin ook over mezelf gaat. Een ander zelfportret van mij dus, dat blog.
Wat er zo bijzonder is aan Bob Dylan? Veel. Alleen al het feit dat de man al een kwart eeuw zo’n 80 tot 120 concerten per jaar geeft. Oké, vooruit: de laatste jaren zijn het er meer 80 dan 120. Maar toch, de singer-songwriter pur sang is wel jaarlijks zes maanden van huis. Daarbij lukt het Dylan om over zijn gehele carrière songs te schrijven die kwalitatief een zeer hoge norm hebben. Denk hierbij niet alleen aan Blowin’ In The Wind of The Times They Are a-Changin’, maar ook aan Tangled Up In Blue, Precious Angel, Blind Willie McTell, Red River Shore en Every Grain Of Sand.
Om maar een greep te doen uit het omvangrijke oeuvre.
En dan nog zijn performance. “Kritische” recensenten beweren dat Dylan zingt als een verkouden kraai op leeftijd, een verkouden schaap in het prikkeldraad, stembanden als schuurpapier (of andersom), een onbekende begeleidingsband, et cetera. Die commentaren snijden geen hout. Dat Dylan niet zingt zoals kandidaten voor een talentenjacht, dat hoeft ook niet. Juist die doorleefde stem (schuurpapier, kraai, verkouden) geeft een extra dimensie aan zijn teksten.
Daarbij gaat het Dylan steeds minder om hemzelf. Was het al jaren geen spectaculaire lichtshow tijdens zijn concerten, bij de laatste tournees staat Dylan meer en meer in het (half)duister. Het gaat bij Dylan niet om Dylan. Zijn muziek en zijn teksten zijn het belangrijkste.
Zoiets. Dat is wat ik met Dylan heb. En dat zegt dan ook gelijk iets over mij. Maar daar blog ik dus zijdelings over.