Dylan ontmoet Kafka

De Summer Of Love gaat aan Dylan voorbij. Terwijl Sergeant Pepper de rest van de muziekscene bekeert tot sitar, trompetten, geluidsexperimenten, strijkers, studio-effecten en psychedelica überhaupt, zit Dylan met The Band maandenlang op het platteland en speelt hij in de kelder van de Big Pink antieke folksongs en countryliedjes, en knutselt hij een stuk of zeventig eigen liedjes die tegelijkertijd fris en ouderwets klinken: de legendarische Basement Tapes.
In oktober en in november ’67 onderbreekt Dylan zijn maandenlange speelkwartier drie keer, voor drie korte opnamesessies in Nashville. De karige instrumentatie en de ouderwetserige, eenvoudige songstructuren van The Basement Tapes neemt Dylan mee. Het grote verschil zit hem in de teksten. In de kelder worden de songs veelal ter plekke bij elkaar gefantaseerd, zijn nonsensicaal (Quinn The Eskimo), grappig, gedragen (I Shall Be Released), vrolijk en zelfs kinderlijk.
Voor de teksten van John Wesley Harding is Dylan gaan zitten – daaraan is geschaafd, die zijn al geschreven ruim vóór de opnames – overigens een ongebruikelijke werkwijze voor de bard. Net als op Blonde On Blonde zijn de teksten nog steeds suggestief en ongrijpbaar, maar óók veel preciezer, kordater en schijnbaar begrijpelijker. “Ik probeer niet te veel woorden te gebruiken,” zegt Dylan in een interview in 1968, “er zitten geen gaten in de versregels. Er is geen opvulling. Elke regel betekent iets.”
De versieringen uit liedjes als Visions Of Johanna en Desolation Row vermijdt Dylan nu – elke metafoor, alle beelden, zijn volgens zijn zeggen functioneel. Maar ook al is de poëzie nu precies, beknopt, af – het blíjft meerduidig. Het is Kafka.
In zijn elfde Dylanboek leidt Jochen Markhorst de lezer door het eenzame meesterwerkje John Wesley Harding, en belicht achtergronden, geschiedenis en impact van de songs op dit legendarische album, het album met klassiekers als All Along The Watchtower en I’ll Be Your Baby Tonight.

Bron: Amazon