Een heilige

‘Ik zie een heilige man.’ Met deze woorden sloot schrijver Ilja Leonard Pfeijffer vanochtend zijn column in nrc*next af over paus Franciscus. In het artikel beschrijft Pfeijffer waarom hij het terecht vindt dat de Roomse kerkleider is uitgeroepen tot Persoon van het Jaar 2013 – door het magazine Time.
Pfeijffer schrijft onder meer:
‘En in de korte tijd dat hij nu paus is, is hij keer op keer blijven verbazen met zijn bescheidenheid, zijn nederigheid en zijn aandacht voor slachtoffers van armoede en anderszins minder bedeelden. Hij heeft geweigerd zijn intrek te nemen in de pauselijke residentie. Hij woont, tot op de dag van vandaag, in het simpele gastenverblijf waar hij was ondergebracht tijdens het conclaaf. Medewerkers van het Vaticaan komen hem gewoon tegen in de lift. Hij draagt nooit dure gewaden die hij eigenlijk uit hoofde van zijn functie zou moeten dragen. Hij presenteert zichzelf nooit als paus, maar noemt zichzelf consequent bisschop van Rome, om te benadrukken dat hij slechts één van velen is.
Bij verschillende gelegenheden heeft hij benadrukt dat de kerk er moet zijn voor behoeftigen. Tegen nieuw gewijde bisschoppen zei hij: “Ik wil herders die stinken naar hun kudde.” (…) En de paus liet zelf zien hoe dat moet, stinken naar je kudde. In de menigte op het plein van de Sint Pieter omhelsde hij langdurig een kwijlende, mismaakte en zwaar gehandicapte man.’
Dit is mooi. Zeker richting Kerst – want de paus schrijft met zijn daden opnieuw het Kerstverhaal, de geschiedenis van Jezus. Door nauwgezet op te schrijven wat Franciscus doet, maakt de kerkvorst een extra evangelie, een lévend evangelie, in de trant van evangelist Johannes. Want wat Franciscus doet, is precies de opdracht die het kindeke Jezus geeft aan Zijn leerlingen. Wat je ooit gedaan hebt aan de minste van Mijn broeders, dat heb je aan Mij gedaan.
Als goed protestant erken ik niet het gezag van de plaatsvervanger van Christus. Maar met een paus als Franciscus zou je je met volle overtuiging kunnen scharen onder zijn bewind.