Eindtoernooi

Deze weken wordt in Frankrijk het eindtoernooi van het Europees Kampioenschap voetbal gespeeld. Het is voor het eerst sinds 2002 dat het Nederlands Elftal ontbreekt op een eindtoernooi; toen, veertien jaar geleden, was Oranje de grote afwezige op het Wereldkampioenschap in Japan en Zuid-Korea. Overigens was Guus Hiddink de bondscoach van het mede-organiserende land Zuid-Korea, waarmee de keuzeheer uit Varsseveld de halve finales behaalde.
Zes jaar geleden was het onvolprezen wereldkampioenchap in Zuid-Afrika. De selectie van toenmalig bondscoach Bert van Marwijk haalde de finale. Die laatste speelronde werd verloren door een doelpunt van de Spanjaard Andrés Iniesta. Bas Ticheler en Jack van Gelder waren de commentatoren van dienst voor de NOS op Radio 1.
Uitgeverij Bertram en De Leeuw gaf kort na dit WK een boekje uit met alle doelpunten van Oranje. Of althans, het commentaar van Ticheler en Van Gelder op die doelpunten. De reden, zoals op de flaptekst vermeld: “Die commentaren – in het heetst van de strijd de ether in geslingerd – blijken op papier pure poëzie.”
Net als in 2010 volg ik het eindtoernooi overigens slechts zijdelings. Niet dat het me niet interesseert. Voetbal is immers de belangrijkste bijzaak in het leven. Aan het WK van 2010 denk ik met plezier aan terug. Dat komt niet alleen vanwege de prima prestatie, ‘vice-weltmeister’, van de mannen van Van Marwijk. Evenmin vanwege het leuke boekje van Bertram en De Leeuw: alle (fysieke) poëzie verdient bij voorkeur de nodige aandacht.
Nee, ik denk met plezier aan dit eindtoernooi terug, omdat het ook gelinkt is aan een optreden in het Theater van het Woord, een theaterzaal in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam. Zaterdag 19 juni 2010, toen Nederland met 1-0 won van Japan, speelde Ernst Jansz in de bieb. Het betrof de enige try-out voor de show Dromen Van Johanna, de vertaalde Bob Dylan-songs door Jansz.
Een show onder tijdsdruk: we moesten van de bibliotheek om 23 uur uit de zaal verdwenen zijn. Gelukkig was naast het gebouw een cafeetje, waar we na afloop van harte welkom waren om met Jansz en zijn gitarist Guus Paat na te praten. Van die napraatsessie hebben mijn vriend Stefan en ik van harte gebruik gemaakt.
Ik heb aan dat optreden een souvenir mee naar huis genomen: een gesigneerde ‘concertposter’. Tijdens de show vertelde Jansz dat hij één vertaling sowieso niet kon spelen: die van Every Grain Of Sand, vertaald als Iedere Korrel Zand. En hij vond dat wel spijtig, omdat er één alinea in zat waar hij in alle bescheidenheid trots op was. Of in ieder geval, Jansz kon het niet laten om die vertaalde alinea te noemen:

Ik ben geen man die bij een misstap
gretig boete doet
maar het is de keten van het lot,
die ik, als Kaïn, breken moet

Over poëzie gesproken! Hier houd ik van, dit is waar ik van opknap. En dat is dus ook de reden dat ik met veel genoegen terug denk aan die zomerperiode van 2010.