Elfde keer

Maandagavond was het zover: ik was bij het concert van Bob Dylan. Een mooi concert. Het was mijn elfde Dylan-concert in twintig jaar.
Voorafgaand had de artiest al aangekondigd dat hij geen mobiele telefoons in de zaal wilde hebben. Om te voorkomen dat alsnog schermpjes te zien waren, was het Amerikaanse bedrijf Yondr ingehuurd. Bij de ingang kregen bezoekers een hoesje uitgereikt, een soort warmtezak – maar dan om je telefoon in te verstoppen, waarna de zak op slot ging. Pas bij het einde werd door een Yondr-medewerker het slot ontgrendeld.
Geen schermpjes in de zaal. Dat beviel me wel. Want de zaal was ‘slecht’ verlicht: er werd een intieme sfeer gecreëerd dat niet door beeldschermen werd verstoord.
Het concert zelf. De setlist was natuurlijk wel bekend. Zeventien nummers werden in dezelfde volgorde gespeeld. Maar voor deze avond, de tweede in Amsterdam tijdens deze tournee, had de oude meester een verrassing in petto. Als opener speelden de muzikanten het instrumentale nummer Oh Susanna. Motieven uit dit stuk waren ook te horen in de reguliere opener Watching The River Flow.
Zei Dylan deze avond zelfs een keer “Thanks, sisters and brothers”?
De nummers werden goed uitgevoerd. Mooie arrangementen, ook van de nummers van het album Rough And Rowdy Ways. Zoals bij Key West (Philosopher Pirate), dat live nog beter klinkt dan zoals in de studio is opgenomen.
Verrassend swingend arrangement van To Be Alone With You. De live-uitvoering van I’ll Be Your Baby Tonight lijkt wel een beetje op Down Along the Cove.
Maar het mooiste was wel Every Grain of Sand. De mondharmonica, de dictie, de lichte emotie, I’m hanging in the balance / of a perfect finished plan. Met die woorden en omlijsting verliet ik voor de elfde keer een concert van Bob Dylan.