Ernst Jansz en de overkant

In 2000 kwam Doe Maar voor het eerst bijeen voor een reüniereeks: een nieuwe plaat en zestien concerten in concertzaal Ahoy in Rotterdam. Deze band vormde mijn eerste eigen muzikale ontdekking, als ik dat zo mag verwoorden. Zoals het gaat bij meerdere frontmannen bij één band (vergelijk het met The Beatles), had ik vanaf het begin een voorkeur voor toetsenist Ernst Jansz. In een split second beslis je wie jouw ‘favoriet’ is – en bij mij was dat dus de zanger van Indische komaf.
Rond de reünie werd ook het tweede boek van Jansz opnieuw uitgegeven: De Overkant. Een boek dat voor 25 gulden werd aangeboden, plus de aanprijzing ‘Doe Maar’. En ik deed het. Ik verslond het boek, Jansz raakte me met De Overkant. Een boek in drie delen, waarin de vader van Ernst (Rudi) wordt geportretteerd: eerst via een briefwisseling tussen Rudi en zijn in Indië achtergebleven familie, in deel 2 haalt moeder Jopie herinneringen op aan haar wijlen echtgenoot en in het laatste deel vertelt zoon Joch (Ernst) over zijn vader.
Wat mij erg raakte in dit boek, was het ingewikkelde en complexe verhaal. Een geschiedenis over het klassieke vader-zoon-conflict (zowel tussen ‘opa’ en Rudi als Rudi en Ernst). Maar ook de eenzame overtocht, de ‘verlatenheid’ van Rudi, die zijn familie en eerste geliefde op de kade van Batavia achterlaat. De oorlog in Nederland, het verzet van Rudi en zijn kampsyndroom. En last but not least: de geschiedenis van Nederland met haar voormalige kolonie Nederlands-Indië.
Een indrukwekkende historie, samengebald in het verhaal van één van de vele Indo’s. Het zorgde ervoor dat ik Indonesië jarenlang volgde. En ik maakte voor het vak Geschiedenis op de mavo een werkstuk over de Molukken, waarbij ik als titel een titel gebruikte van een Doe Maar-lied van Jansz: Rumah Saya, mijn huis, waar is mijn huis?
Dát is wat ik met De Overkant van Ernst Jansz heb. Een boek dat rechtstreeks bij me binnenkwam en me nooit meer los heeft gelaten.