Familiekroniek #6: Ommen

Ommen is een stad in Overijssel, en een stad waar ik niet heel vaak kom. Vanuit Leeuwarden heb ik ook geen reden om met enige regelmaat in deze stad te zijn. Of ik moet het combineren met andere zaken in het oosten des lands. Dat gebeurde dan ook, toen ik deze week een verjaardag van een vriend verbond met een familiebezoek.
Dat was vroeger wel anders. Dat vroeger slaat terug op het seizoen 2008/’09. Het was mijn laatste studiejaar van de opleiding Journalistiek in Zwolle. De School of Media, want ook Windesheim is internationaal georiënteerd. Dat laatste jaar was ook de tijd van de twee stages (respectievelijk bij EB Media, toentertijd uitgever van de Elisabeth Bode en CV*Koers, en bij dagblad De Stentor/Veluws Dagblad). En van de specialisatiemodule Recenseren.
In die maanden toog ik elke maandagavond vanuit Zwolle naar Ommen. Om op te passen op mijn neef. Eind van de middag met de trein naar Ommen, ’s avonds de omgekeerde richting. Het was in deze tijd dat de regionale treinvervoerder op de perrons gedeelten had geverfd. Deze gedeelten gaven aan waar je het beste kon staan – deze plekken correspondeerden met de instap voor de eerste of tweede klasse van de trein.
Dat experiment is overigens nooit goed geslaagd. Ik stond vaak bij zo’n perronvak, maar de trein stopte nooit op de juiste positie. Lopen naar de juiste instap moest elke keer weer.
Het was ook de tijd dat ik onder meer het boek Quarantaine van G.L. Durlacher las. Een boek waarin hij beschrijft hoe het is om als scholier de Tweede Wereldoorlog te overleven. Durlacher kreeg hier in 1994 de AKO Literatuurprijs voor. De editie die ik las, was ook een uitgave in de AKO-serie. De winkelketen AKO gaf elk jaar het winnende boek uit, waaronder dus deze van Durlacher. Maar ook De Vriendschap van Connie Palmen (1995) en Multatuli: leven en werk van Eduard Douwes Dekker van Dik van der Meulen (2003).
Deze laatste is een biografie. Vanwege de Literatuurprijs kon ik dit boek op mijn leeslijst zetten voor Nederlands.
Enfin.
Daar moest ik aan denken toen ik weer in Ommen was. En met de trein naar Zwolle reed. Een familiekroniek.