Funeral anthems

In de Grote of Jacobijner Kerk is afgelopen zondag een Cantatedienst gehouden. Centraal stonden de Funeral Anthems van Henry Purcell (1659-1695). Met frisse moed toog ik naar de kerk.
Ik was niet de enige; met name veel grijze hoofden bezetten de stoelen in het kerkgebouw. Een enkele verdwaalde jongere zat tussen het publiek. Een oudere jongere, wel te verstaan.
De cantatedienst was een vespersdienst, een avonddienst volgens de liturgie van de Protestantse Kerk in Nederland. Voorganger van dienst was dominee Heleen Maat van de PKN in Aduard. Theo Jellema was de organist van dienst, de trombones werden bespeeld door het kwartet Bente van der Brug, Gerrit Jan Elzinga, Jelle Koertshuis en Niels Assink. De Schola Liturgica onder leiding van Geke Bruining nam het cantate-gedeelte voor hun rekening.
Purcell schreef de Funeral Anthems als begrafenismuziek voor de uitvaart van koningin Mary, de vrouw van de Nederlandse koning-stadhouder Willem. De teksten komen uit het oude gebedenboek van de Anglicaanse kerk, het Book of Common Prayer van 1662.
Maar daar werd in de dienst zelf weinig aandacht aan besteed. De cantate was halverwege de dienst. Maat verzorgde de liturgie, met de heuse intrede- en uittredemuziek, het gezamenlijk uitgesproken votum en zegegroet (in wisselspraak) en een overdenking over de ordening van het leven naar aanleiding van Prediker 3.
Het mooie Prediker 3.
Het onvolprezen Prediker.
De cantatedienst was dus een kerkdienst. In de kerk moet het altijd gaan om Jezus. Over woorden van hoop. Over hoe het anders wordt, maar ook nu al anders moet in de wereld.
Maar daar had Maat geen boodschap aan. Tenminste, niet over Jezus.
Wel zalvende woorden over het omgaan met de dood.
Daar kwam ik niet voor naar de Grote of Jacobijnerkerk. Ik kwam voor de Funeral Anthems van Purcell. Dat heb ik wel gehoord.
En daar kan ik wel even mee vooruit.