Gomarus College Drachten

Het Gomarus College in Drachten krijgt een aangepast ontwerp. De middelbare school verhuisd van de Eikesingel naar de Burgemeester Wuiteweg, waar de dependance van de gereformeerde scholengemeenschap zich vestigt. Tientallen jaren stond op die plek, verscholen achter monumentale berken, de Oude Ambachtsschool. Een statig, monumentaal pand. Drie verdiepingen, hogere ramen.
Ik heb op de ‘Eikesingel’ gezeten. De eerste vier jaar van mijn middelbare school-tijd heb ik doorgebracht op deze school. De mavo heb ik hier voltooid, tussen 1998 en 2002. Mijn lichting was de laatste die nog een mooi mavo-diploma uitgereikt kreeg. De leerlingen die het jaar na ons eindexamen deden, ontvingen een papier dat ze VMBO-TL hadden voltooid. Maar dat kwam dus later pas – na ons de zondvloed.
Na mijn mavo-tijd vertrok ik naar Zwolle, het Greijdanus College, waar ik mijn carrière als scholier voortzette. In Zwolle deed ik de bovenbouw van de havo, om zo rechtstreeks toegang te krijgen tot het HBO. Ik wilde Journalistiek gaan studeren, bij de buren van het Greijdanus: de Christelijke Hogeschool Windesheim.
In Zwolle heb ik een jaar langer gezeten dan noodzakelijk. Havo-4 heb ik namelijk twee keer moeten doen. Desalniettemin kijk ik op de havo met een beter gevoel terug dan de mavo in Drachten. De mavo is, in retrospectief, toch meer een vorm van corvee geweest. De havo, daar werd ik uitgedaagd, kon ik meer op mijn niveau met docenten en klasgenoten praten. Een jaar langer op school was voor mij geen straf, maar een uitkomst.
Maar aan de mavo heb ik prima herinneringen. Ik heb er leuke dingen gezien, meegemaakt. Prima lessen, van onder meer Bert Wiersema, de kinderboekenschrijver. Hij organiseerde voor de zomervakantie van 2000 een schrijfwedstrijd. Inzet waren nieuwe boeken van de auteur. Ik diende ook een verhaal in, en won daarmee de 1e prijs van de schrijfwedstrijd. Mijn trofee was het boek De Koning Van Boedapest, deel 5 uit de Logboek Lammers-serie.
Plus een gesigneerd voorblad in het boek, door de schrijver zelf.
Ik ben na mijn eindexamen één keer teruggeweest. Een jaar na het ‘afstuderen’ mocht je het materiaal ophalen, wat je voor het school- en eindexamen had gemaakt. Dat materiaal haalde ik op, en ik slenterde door het gebouw. Hier had ik vier jaar doorgebracht. Niet zozeer lange jaren, ook geen korte jaren. Jaren waar leuke herinneringen liggen, maar die er niet per se uitspringen.
In ieder geval minder dan de drie Zwolse jaren.
Maar nu gaat het gebouw aan de Eikesingel dus tegen de vlakte. En is het straks geen fysieke herinnering meer, alleen iets voor de overlevering.