Hallelujah

Ik heb een hiaat laten vallen. Gisteren heb ik geen blog gepost. Dat gebrek aan publicatie heeft niets te maken met de afwezigheid van inspiratie. Want ‘inspiratie’ is een laf woord. Wie elke dag schrijft, werkt niet op inspiratie. Schrijven is hard werken. De één schoffelt plantsoenen, de ander werkt op kantoor en de derde schrijft.
Het schrijven heeft voor eenvijfde te maken met ingeving of bezieling. De overige 80 procent is een kwestie dus van hard werken. Gewoon maar doen. Natuurlijk, het scheelt als je een goede ingeving hebt. Maar, en laat ik het voor mezelf houden, ik heb niet de ganse dag een ingeving.
Sterker nog, als ik een verhaal moet schrijven, weet ik vaak niet eens het onderwerp. Als het witte scherm van Word is geopend of het lege vel papier in het aantekeningenboek voor me ligt, is het zaak om het onderwerp te verzinnen. Of op z’n minst de eerste zin. Of de tweede zin, als er maar een zin op papier komt.
Want dat is schrijven. Van schrijven komt schrijven. Als er maar een eerste zin is geschreven. Zo schrijven journalisten van dagbladen bijvoorbeeld ook. Zij maken elke dag de krant, met nieuwsverhalen en nieuwsberichten. Als het ze niet lukt om de eerste zin te schrijven, beginnen ze gewoon met de tweede zin. En wie eenmaal de zin te pakken heeft, kan wel doorgaan.
Enfin.
Net iets anders gaat het bij muzikanten. Als je tenminste Leonard Cohen wilt geloven. Deze week stuitte ik op een citaat van hem over een ontmoeting van Cohen met Bob Dylan. Twee Joodse muzikanten en grote tekstschrijvers. Ze kwamen met elkaar te spreken over Hallelujah, de grootste hit van Cohen.
Het medium Telegraph citeert de Joods-Canadese ‘monnik’:
“[Bob Dylan] said, ‘I like this song you wrote called Hallelujah.’ In fact, he started doing it in concert. He said, ‘How long did that take you to write?’ And I said, ‘Oh, the best part of two years.’ He said, ‘Two years?’ Kinda shocked. And then we started talking about a song of his called I And I from Infidels. I said, ‘How long did you take to write that.’ He said, ‘Ohh, 15 minutes.’ I almost fell off my chair. Bob just laughed.”
Ik neem het ter kennisgeving aan. En zet Hallelujah en I and I maar weer eens op.