Hans en Grietje

Gisteren fietste ik weer naar Menaam. Anders dan mijn vorige tocht naar Radio Eenhoorn, had ik nauwelijks last van tegenwind. De heenweg wel wat, op de terugweg had ik het weinige wind in mijn rug. De tocht was me aangenaam, ondanks de grijze luchten die december zo verkleuren.
Terwijl ik naar het dorpje fietste, zag ik op de weg een aantal snoepjes liggen. Elke keer één, over een behoorlijke afstand. Ik dacht aan het sprookje van Hans en Grietje (wel waar, niet echt gebeurd), waarbij de kinderen bij een vondelingsactie broodkruimels leggen op hun tocht om zo de weg naar huis te vinden.
Het leek me sterk dat er kinderen zouden zijn die zich door dit sprookje hadden laten inspireren en de snoepjes als moderne broodkruimels hadden neergelegd. Wie bij de kruispunten de juiste wegen koos, hoefde over een recht fietspad geen wegaanduidingen neer te leggen.
Terwijl ik daar fietste, dacht ik erover na om op de terugweg te kijken of de snoepjes er nog zouden liggen. Want misschien waren die wel opgegeten, net als in het beroemde sprookje. Stel dat het snoepgoed opgegeten zou zijn, zou ik dan aanwijzingen vinden van de dader? Of misschien van de slachtoffertjes?
Maar bij terugkomst kon ik niets meer vinden.
De duisternis had zo ingetreden, dat zonder licht op de fiets niets zichtbaar was.