Heilig zingen

De laatste weken wordt in het Nederlands Dagblad een discussie gevoerd over “Opwekking”. De één vindt het maar vrome magie, de ander zegt dat gereformeerden hun gevoelens niet uiten en dus Opwekking met de handrem wordt gezongen, en de derde is ervan overtuigd dat Opwekking een onderdeel is van het brede spectrum van kerkmuziek.
Ik behoor tot de groep van mensen die Opwekking vrome magie vindt. Deze liedbundel heeft de sfeer om zich heen van dwang, zowel in tekst als in muziek. Qua tekst valt het een en ander af te dingen op Opwekking. Qua sfeer heeft Opwekking wat weg van massapsychologie.
Of, zoals Rikkert Zuiderveld zingt over televisiedominees: “Het mooist van alles vind ik wanneer ze ook gaan zingen / zo heilig dat de tranen je haast in de ogen springen”. Je moet Opwekking anno 2014 wel mooi vinden: nieuwtestamentische liederen! Prijs de Heer.
De opdringerige heiligheid is voor mij een stap te ver. Prima als het binnen het spectrum van de kerkmuziek past – maar het is dan wel een flank waar ik me niet bevind.