Henny Vrienten

Binnen elke organisatie heb je een voorkeur voor één van hen. Die voorkeur is niet altijd gebaseerd op iets rationeels, hoewel je het achteraf misschien wel probeert te onderbouwen. De organisatie kan zo breed zijn als je het wilt maken. Het kan een bestuurslaag zijn, een politieke fractie, een schrijversclub of een muziekgroep. In het kader van muziekgroep: ik heb sinds jaar en dag binnen Doe Maar een voorkeur voor toetsenist/zanger Ernst Jansz.
Misschien komt het door het open gezicht van Jansz. Door zijn wat meer ingewikkeldere liedjes en teksten, ten opzichte van die van collega bassist/zanger Henny Vrienten. Maar deze keuze heb ik binnen een split second genomen. Zo snel zelfs, dat het misschien niet eens waar is wat ik net heb genoteerd. Ook Vrienten heeft liedjes die stáán, en Jansz liedjes waarvan je zegt: dat heeft zo’n jongen toch niet nodig.
Enfin.
Henny Vrienten. Ik waardeer zijn werk wel degelijk, laat daarover geen misverstand bestaan. Zijn filmmuziek is onovertroffen, de melodietjes voor Sesamstraat zijn steekhoudend, zijn voorliefde voor poëzie (“Ik koop elke dag een poëziebundel”) is bijzonder. Vergeet daarbij zijn hoogmis voor de oecumenische studentengemeente in de Utrechtse Janskerk niet, evenmin zijn samenwerkingen met Henk Hofstede en Frank Boeijen (2008) en Boudewijn de Groot en George Kooijmans (2016).
Op zijn eerste solo-album sinds lange tijd, ‘En Toch…’, staat het nummer ‘De namen en de plaatsen’. In dit lied beklaagt Vrienten zich over zijn slechte geheugen, waardoor hij geen namen en plaatsen meer kan herinneren. Als hij van tevoren wist dat hij alles zou vergeten, had de muzikant wel beter opgelet.
Hoe anders is dat op het vervolg-album van Vrienten, ‘Alles is anders’. Dit album staat vol met in ieder geval namen. Namen van de begeleidingsband, van gastzangers (Guus Meeuwis, Meke en Polle Vrienten, Typhoon). Maar ook in de nummers zelf. Guus Meeuwis wordt genoemd in ‘Nooit meer naar Brabant’, Boudewijn de Groot en Ernst Jansz komen voorbij in ‘Spelen met vuur’, en in de afsluiter ‘Bandje in de wolken’ worden wijlen muzikanten bij name genoemd.
En vooruit, plaatsnamen passeren ook de revue. De provincie Brabant dus, maar in hetzelfde nummer ook Almere-Haven. België wordt genoemd in ‘Spelen met vuur’. En in ‘Twenthe of Drenthe’ komt een hele reeks plaatsnamen voorbij: Almelo, Bussloo, Eekloo, Benteloo, Hengelo, Dwingelo, Eeklo, Ermelo, Haarlo, Ruurlo, Langelo, Kortelo, Diterlo, Lintelo, Westerlo, Poncho, Angerloo, Tremelo, Groenlo, sowieso (sowieso?!), Everlo, Weeselo, Espeloo, Geteloo, Boekelo, Bad Boekelo, Stepelo, IJdelo.
Vrienten is terug aan de top. Voor zover hij daar ooit weg is geweest.