Henny Vrienten’s burn out

In het NRC Handelsblad van zaterdag staat een groot interview met Henny Vrienten. Interviewer van dienst Coen Verbraak houdt het vraaggesprek met Vrienten, naar aanleiding van de tournee Vreemde Kostgangers. Vrienten deelt dit najaar het podium met Boudewijn de Groot en George Kooijmans, twee van zijn muzikale helden.
Met permissie citeer ik één alinea uit het artikel.
‘[Vrienten] werkt niet meer de hele dag. ’s Morgens brengt hij zijn jongste zoon van negen naar school – Vrienten heeft vijf kinderen uit twee huwelijken – en pas daarna gaat hij aan de slag. Tot een jaar of tien geleden ging hij altijd maar door. “Ik was zo’n idioot die vond dat hij altijd moest werken. ’s Avonds, ’s nachts, met Kerstmis. Ik hield maar niet op. Totdat opeens de stoppen doorsloegen. Het was op. Ik kón niet meer. In één keer liep ik leeg als een ballon. Mijn vrouw kwam de kamer binnen, zag mij zitten op de bank en wist meteen: ‘Dit is helemaal mis’. Ik zat middenin een filmproject. Dat heb ik stop moeten zetten, net als alle andere projecten die uitstonden. Ik heb een vol jaar niet gewerkt. Er kwam gewoon helemaal niks meer uit mijn handen. Eerst denk je: ‘Dit is het eind van de wereld’. Natuurlijk is dat niet zo. Alles draait gewoon verder zonder jou. Ik durfde er met niemand over praten. Ik schaamde me kapot dat mij dit overkwam, dat ik het zover had laten komen dat ik nu dus ook aan die modeziekte – ‘burn out’ – leed.”’
Vrienten had dus een burn out. Opmerkelijk dat hierover verder niets de wereld in werd gestuurd. Geen nieuwsberichtje in de krant, geen berichtje op Nu.nl, helemaal niets. En dat terwijl zulk nieuws vaak nog wel eens wordt uitgemolken tot de laatste druppel. Maar nu dus niet. De burn out beheerst ook niet de rest van het interview – maar toch, Neerlands beste bassist was opgebrand.
Een decennium terug. Dat was rond 2006 dus. Twee jaar voordat Doe Maar (door Verbraak consequent als Doemaar geschreven) voor de tweede keer terugkwam, toen voor twee concerten in het Feyenoord-stadion De Kuip en op Werchter Boutique. Twee jaar ook, voordat Vrienten zijn andere gelegenheidsformatie begon. Toen was hij een van de Aardige Jongens, samen met Henk Hofstede (Nits) en Frank Boeijen.
Overigens is het een aangenaam vraaggesprek tussen Verbraak en Vrienten. Om nog maar eens een gedeelte aan te halen, over het bezitten van gitaren: “Iedere gitaar herbergt toch De Droom in zich. De droom dat je op dit instrument iets zal kunnen wat je eigenlijk niet in je hebt. George (Kooymans) denkt er precies hetzelfde over. Zijn vrouw zegt ook altijd: ‘Heb je nou nog niet genoeg gitaren?’ Dan zegt hij: ‘Bijna. Nog één’.”
Het zou ook zomaar een quote kunnen zijn over Vrientens voorliefde voor poëzie. Naar verluidt koopt hij dagelijks een dichtbundel. Naar verluidt, ik weet niet of dit verhaal ook op waarheid berust. Doet er niet toe, het is te mooi om niet te geloven. Dus ik geloof het. Ook omdat ik in de combinatie van die twee uitspraken (“Nog één” en dagelijks een dichtbundel) iets herken. Aah, nog één boek in de boekenkast, en dan ben ik compleet, volledig.
Enfin.
Henny Vrienten. Hoewel ik binnen Doe Maar een voorkeur heb voor die andere frontman, heb ik Vrienten wel degelijk hoog zitten. Ik ben daarom blij dat zijn burn out ‘slechts’ een jaar duurde. En dat we nog steeds van zijn creaties mogen genieten.