Henny zoekt God

In 2003 maakte Henny Huisman een televisieserie voor de Evangelische Omroep. De publieke omroep had de tv-maker gevraagd om God te zoeken. Zes afleveringen telt de zoektocht, en dat was lang genoeg. Tijdens de queeste bleek de showmaster inderdaad God te hebben ontdekt. Opnieuw, want de God uit zijn katholieke jeugd was uit het leven van Huisman ver weg.
Voor de televisie-zoektocht gaat Huisman onder meer langs bij majoor Poppema, leider van een opvanghuis van het Leger des Heils. Ook bezoekt Huisman pastoor Berkhout, die ‘zijn’ Volendam bijstond na de Nieuwjaarsnacht van 2001 – hij raakte oververmoeid en is sinds 2003 uitgeput en met emeritaat. Eveneens een bezoek aan Oekraïne met Dorcas. Op bezoek bij Rob Allart, een Nederlandse voormalig voorganger binnen de pinksterbeweging, in 2010 veroordeeld wegens geldmisbruik.
Deze week heb ik de dubbel-dvd van deze serie bekeken. Ik herinner me –en zag opnieuw- hoe Huisman op een statie de lijdende Jezus kuste. Hoe hij in de tuin van Getsemane ronddwaalde en zijn geloof opnieuw beleefde. Hoe hij emotioneel werd bij een Leger Des Heils-opvang met een stervende kankerpatiënte. De drummende Huisman in de kerk van Allart. Het aanspreken van ‘de stem’ in het klooster te Egmond.
Huisman hervond zijn geloof en mocht bij de EO programma’s maken. Onder meer Korenslag en Huize Huisman. Maar het strakke keurslijf van de evangelischen paste Huisman niet, en hij vertrok weer. Desalniettemin denk ik dat het geloof van Huisman oprecht was. En is. Een authentieke televisiepersoonlijkheid. Zijn zoektocht is puur.
Eerlijker dan een seizoen later, toen Catherine Keyl God zocht, maar niét vond. Ondanks het schitterende liedje Nooit Meer Alleen van Herman Boon (Geef Mij je pijn / En al je eenzaamheid / Ik zoek jou al de hele tijd / Kom toch bij Mij, kom toch bij Mij). Maar Keyl wilde niet, stond er misschien niet voor open.
Misschien. Maar voor Henny maakt dat niet meer uit. Ik geloof dat Henny Huisman God gevonden heeft.