Herfst #3

Ik schrok. Het is de laatste zondag van augustus. Nu is dat niet zozeer het feit waardoor ik schrok. Wel vanwege het feit dat het buiten donker werd. Al om negen uur ’s avonds! Het duurt nog een kleine vier weken, voordat de herfst komt. En dan volgen nog drie maanden, voordat de winter is aangebroken. Tot die dag, over een krappe vier weken dus, worden de dagen nog korter. Het wachten is op het moment, dat je ’s ochtends in alle donkerte naar je werk fietst.
Dat ik schrok, heeft te maken met dat ik de korte dagen nog niet had verwacht. Die horen bij de herfst en zover is het nog lang niet. Dacht ik – maar ‘tiid hâldt gjin skoft’, zeggen de Friezen. Het mag dan nog wel een warme nazomer zijn, de seizoenen blijven elkaar gewoon opvolgen. Ongeacht de temperaturen. Het lijkt wel of de tijd me soms door de vingers glipt. “Ik had nog zo graag dit of dat willen doen…”
Nee, ik ben niet ongelukkig. Maar nu ik merk dat de tijd zo ontzettend snel gaat, dwingt het me om na te denken. Misschien moet ik dat maar doen met een goede elpee aan. Time Out Of Mind van Bob Dylan lijkt me geschikt. Een album uit 1997, over een ouder wordende man. Een man in het najaar van zijn leven. Leven, dood, God, liefde – alles komt aan bod bij de oude bard.
Precies wat ik nu nodig heb. Om meer dan één reden.