Herlezen: Randy Alcorn – Deadline

Toen ik nog op de mavo zat, las ik een aantal keer het boek Deadline van Randy Alcorn. Wat ik me van het boek herinner, was dat het veel indruk op me maakte. Een spannende verhaallijn, bijzondere beschrijvingen van de hemel. En onbewust misschien ook het beroep van hoofdpersoon Jake Woods, hoewel dat ondergeschikt was aan het verhaal.
Nu, twaalf jaar na de laatste keer dat ik Deadline las, heb ik het boek opnieuw gelezen. Een aantal onderdelen herinnerde ik me nog. Sommige delen of alinea’s helemaal niet meer. Onverdeeld enthousiast ben ik er niet meer over.
Eerst maar het boek.
Randy Alcorn is zelf betrokken bij een aantal grote christelijke organisaties. Onder meer als voorganger bij ‘een grote kerk in Oregon’, staat op de achterflap van Deadline. Dit boek verscheen in 1994 voor het eerst, en een jaar later in de Nederlandse versie. Deadline verscheen toen internet nog moest doorbreken bij het grote publiek. E-mail, Hyves, Facebook, Twitter, WhatsApp – daar werd ten tijde van Deadline niet over gedacht.
Deadline vertelt het verhaal van journalist en columnist Jake Woods. Samen met zijn twee beste vrienden Doc en Finney haalt hij in de rust van een football-wedstrijd hun gebruikelijke pizza’s – anders dan andere zondagmiddagen gaan ze gedrieën, terwijl anders één van hen het eten op zou halen.
Op de terugweg van de pizza-tocht, krijgen de mannen een auto-ongeluk. Jake’s vrienden sterven, de gevierde journalist is de enige die het ongeluk overleeft. Als hij een paar dagen later leest dat ‘het geen ongeluk was’, gaat hij over tot een onderzoek. Samen met een bevriende rechercheur.
Dit verhaal is mooi genoeg.
Wat bij het herlezen opviel, was hoe vaak het woord ‘deadline’ wordt gebruikt om de overgang van het tijdelijke naar het eeuwige aan te geven. Dat herinnerde ik me niet meer. Hoewel ik wel de symboliek begreep. Deadline is niet alleen het moment dat een journalistieke productie binnen moet zijn. Het is ook de scheidslijn tussen leven en dood.
Een prima boek, over het algemeen.
Over het algemeen, want hoe prima ook, het boek is wel een typisch Amerikaans-evangelisch boek. Bij het herlezen dacht ik regelmatig dat Deadline een verdediging is van de ‘pro life-beweging’, die tegen abortus en vrije seks is.
Jake Woods is een gevierd journalist en werkt bij een grote krant. Alcorn zet die krant, als symbool van de hele media, neer als een liberale krant, waarbij iedereen per definitie voor vrije seks en abortus is, voor individuele keuzes en consequent tegen christenen. De media, die homoseksualiteit als een aangeboren en dus als ‘goed alternatief’ zien. Journalisten zijn een grote D66, om het zo te zeggen.
Dit beeld herken ik niet, als Nederlandse journalist. Het is zeker niet zo dat elke krant of elk medium zo liberaal is als het maar kan. En daarmee ook zo anti-christelijk als het maar kan zijn. De keuzes van Woods’ medium geven bij lange niet aan dat het bij elk medium zo gaat. Het beeld dat Alcorn van de media schetst, is niet in lijn met wat ik beroepshalve ken van de journalistiek.
De auteur laat de lezer ook kennismaken met de twee beste vrienden van Woods. Doc, eigenlijk Gregory Lowell, die een gevierd dokter is. Omdat Greg al vroeg wist wat hij wilde worden, noemden zijn beste vrienden en familie hem Doc. Hij is de atheïst, die als dokter goed werk levert, maar van christelijke waarden niets wil weten. Hij flirt met elke vrouw, maar laat zijn eigen vrouw voor wat het is. Hoewel hij wel getrouwd blijft.
En dan is er nog Finney Keels. Hij is een bekeerde christen, die zijn overtuiging niet onder stoelen of banken schuift. Met enige regelmaat wijst hij zijn vrienden op hun tekortkomingen, maar laat ze ook weten dat ze in dit leven nog altijd een nieuwe kans krijgen.
Tussen deze twee uitersten leeft Woods. Als liberaal heeft hij veel van Doc, maar kan niet helemaal meegaan in zijn goddeloze levensstijl. Wanneer zijn beide vrienden sterven, gaat Woods zich vragen stellen over de zin en noodzaak van het leven.
Wat me tegenviel, was dat veel er dik bovenop ligt. De media worden afgeschilderd als liberale mensen die tegen christenen zijn. Doc is een vrouwenversierder pur sang, omdat hij atheïst is. Finney is de parttime dominee, die uitkomt voor zijn geloof. Woods is de journalist die leeft voor zijn beroep, en het niet altijd nauw neemt met de sociale en morele gedragscodes.
De overlevende van een auto-ongeluk, die nadien gaat nadenken over het leven. En toevalligerwijs bij Kerst een bekeringsdroom meemaakt en uiteindelijk bij de kerk van Finney uitkomt.
De kerk van Finney, die geweldloos verzet pleegt tegen de abortuspraktijken van het ziekenhuis van Doc. De feiten die worden neergelegd over de gevolgen van vrije seks (meer arbortussen door ‘per ongelukke zwangerschappen’, meer SOA’s, et cetera).
Alcorn schrijft het boek zó op, dat christenen per definitie gelijk hebben, en elke niet-christen zit fout. Iedereen die niet bij de kerk van Finney zit, begrijpt niet hoe de wereld daadwerkelijk in elkaar zit.
Dat gezegd hebbende, is Deadline wel een interessant boek. Verwacht geen Baantjer of Flikken Maastricht. Het detective-onderdeel van Deadline stijgt boven de polder-crimi uit. En daarmee toch de moeite waard om te lezen.

N.a.v. Randy Alcorn – Deadline (vertaald door Connie van de Velde-Oosterom), Uitgeverij Novapress Apeldoorn, derde druk 1995