Het hart kent redenen…

We zijn teveel doorgeschoten in een SPW-achtige rationele manier van leven. Kijk eens naar de manier waarop de feedback-regels worden uitgevoerd. “Ik constateer, dat doet dit of dat met me.” Kunnen we nog tegen iemand zeggen: “Je gaat te ver, je bent een zak hooi”? Je moet het bij jezelf houden, omdat je alleen iets kunt zeggen wat jezelf aangaat. En het moet rationeel zijn, want emoties zijn slechte raadgevers, nietwaar?
Het is de vraag of dat wel wel zo goed is. Ik-boodschappen gaan voor anderen niet op. Als jij iets vindt, kan ik mijn schouders ophalen en doorgaan met wat ik doe. “Jammer voor je dat jij dat gevoel bij jezelf constateert. Ik zie dat anders. Dag hoor.”
Daar komt bij dat de ratio bij lange na niet heilig is. Blaise Pascale zei al dat het hart redenen kent die de rede niet kent. Controleer me maar: waarom ben je verliefd op die ene persoon? Als je het rationeel bekijkt, houden de argumenten geen stand. “Ik houd van hem/haar, omdat het een man/vrouw is. Vanwege de kleur van het haar, de kleur van de ogen, het volmaakte lichaam…”
Het zijn dingen die meespelen, maar net zo goed op anderen van toepassing kunnen zijn.
Het hart kent zijn redenen.