Imagine

De laatste muzikale klanken van 2015 zullen klinken uit Imagine, de grootste solo-hit van voormalig Beatle John Lennon. Dit lied voert de Top2000 aan, het jaarlijkse overzicht waarmee Radio2 het kalenderjaar afsluit. Imagine is verantwoordelijk voor het feit dat Bohemian Rhapsody van Queen voor de vierde keer in de zestien edities van deze lijst niét op de hoogste notering staat; in 2005 was Boudewijn de Groot de nummer 1 met Avond, in 2012 en 2014 stonden The Eagles bovenaan met Hotel California.
Imagine all the people – de NOS meldt over deze nieuwe lijstaanvoerder het volgende. “Volgens zendermanager Bosman van NPO Radio 2 verwoordt het nummer perfect het gevoel na de aanslagen in Parijs. “De plaat biedt veel mensen troost en geeft tegelijkertijd hoop. We sluiten het jaar af met een eervolle nummer 1”, zegt hij.”
Daags na de terroristische aanslagen in Parijs, speelde de Duitse pianist Davide Martello het nummer bij het Bataclan-theater in Parijs, op een zelf meegebrachte piano. Ook op het Centraal Station in Amsterdam werd Imagine gespeeld.
Opmerkelijk is het dat wij Nederlanders ons laten troosten door seculiere popmuziek. Of nou ja, troosten? Dit jaar in ieder geval dus wel, met Imagine. Voorgaande jaren lieten we ons misschien minder leiden door grote gebeurtenissen – of vonden die gebeurtenissen te vroeg of te laat in het jaar plaats om de ‘lijst der lijsten’ te beïnvloeden.
Imagine there’s no heaven, above us only sky. Een tekst die voor christenen misschien niet de meest aansprekende is om een jaar mee af te sluiten. Maar dat geldt overigens net zo goed voor Queen’s evergreen: Beelzebub has a devil put aside for me, for me, for me! Maar wat te denken van Hotel California van The Eagles, gezongen door drummer Don Henley. Gaat de tekst over het leven in Los Angelos, of is het een allegorie voor het hedonisme en de zelfvernietiging in de muziekindustrie van Zuid-Californië gedurende de jaren 70 van de 20e eeuw?
Niet dat De Groot’s Avond het er veel beter vanaf brengt. “Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof” klinkt nog wel hoopgevend, maar de toevoeging “in jou en mij” laat van elk Opperwezen niets weten. Alsof de conclusie van het geloven in jou en mij al niet werd ingeleid door “Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij”.
Troost in popmuziek? Dat denk ik zeker. Maar misschien troosten we onszelf meer met een mooie melodie dan met de daadwerkelijke tekst van het desbetreffende lied.