In de man

Elsbeth Etty schreef een prima biografie over Willem Wilmink. Als titel van haar boek gaf Etty In de man zit nog een jongen. Een mooie titel. De jongen is de jongen van 11 jaar. Wilmink zegt nooit ouder te zijn geworden dan deze leeftijd. Het is geheel naar een analogie met Kees de Jongen, het beroemde boek van Theo Thijssen.
Het boek over de jongen Kees eindigt als Kees 12 jaar is en van de lagere school af moet. In zekere zin eindigde Wilminks leven toen hij 11 was, iets jonger dan Kees, maar wel vergelijkbaar. De teksten die Wilmink later schreef, moesten begrijpelijk zijn voor iemand van diezelfde leeftijd.
Toen ik een vriend vertelde deze biografie te hebben gelezen, vroeg hij me waarom ik het had gelezen. Met het antwoord dat ik geïnteresseerd was in het leven van de schrijver van onder meer Hilversum III en Ben Ali Libi vond mijn vriend niet voldoende. De onderliggende vraag was of ik mezelf in Wilmink herkende.
Het is altijd gevaarlijk om jezelf te identificeren met een bestaande persoon. Het risico is dat je jezelf groter maakt dan je bent. Of belangrijker. Dus bij deze wil ik mezelf niet op vergelijkbare hoogte brengen met Wilmink.
Maar dit herken ik wel. Het is het voldoen aan verwachtingen. Of het niet voldoen aan die verwachtingen. In het geval van Wilmink: de verwachtingen van een academische loopbaan. Iets wat van hem werd verwacht, maar ook van hemzelf. Tot het moment dat hij de keuze maakte dat zijn poëzie voor kinderen bestemd moest zijn.
Waar moet je aan voldoen? Waar moet ik zelf aan voldoen? Kan en wil ik daar aan voldoen? Of kan ik beter de keuze maken in wat ik daadwerkelijk goéd beheers en daar mij verder in bekwamen? Het zijn van die worstelingen waar je een leven lang mee bezig bent.