Jules de Corte
Kijkend naar het nieuws over Syrië en Egypte (onder meer), dacht ik opeens aan Jules de Corte. De blinde pianist. De Corte zong ooit, in vroeger dagen, over wat hij wel eens wilde weten. Ik wilde het ook wel eens weten.
Waarom zijn de wolken zo snel? Misschien om de mensen te laten weten dat grenzen fictief zijn. Waar begint de verantwoordelijkheid van een buurland? Wanneer loopt een conflict zo uit de hand, dat een wereldmacht moet ingrijpen? Wat zijn de grenzen – zowel van een land als van een moreel appèl?
Waarom zijn de mensen zo moe? Moe van al dat jachten en jagen. En ze zijn al zo lang naar de vrede toe. Daarom zijn de mensen zo moe.
We leren het nooit, als mensheid. Is het eindelijk ergens rustig, breekt elders de pleuris uit. Die Jules had het wel goed gezien. Ondanks zijn blindheid.
Tags // Egypte, Jules de Corte, Syrië
Trackback from your site.