Kale mannen

Ik zag ergens in het voorbijgaan dat het vandaag de dag van de kale man is. Omdat het kan. Want kale mannen zijn succesvol. Bedenk eens hoeveel kale mannen bekend zijn? Dr. Phil, bijvoorbeeld. Of Paskal van Bløf. TV-kok Herman den Blijker. Pierluigi Collina, de Italiaanse scheidsrechter met de doordringende ogen. Maar ook volkszanger Gerard Joling en voetbaltrainer Dick Advocaat, die beiden hun haar opnieuw hebben laten inplanten.
Opeens dacht ik ook aan mezelf. In het rijtje van (bijna) kale mannen. Ben ik net zo succesvol als die andere kale mannen van de elite? Dat weet ik niet. Dit soort dingen mogen andere mensen uitmaken. Het enige zinvolle dat ik kan zeggen, is dat ik minstens net zo ambitieus ben als die ‘gearriveerde’ kale mannen.
De Dag van de (bijna) Kale Man heeft me wel aan het zetten gebracht. Zou het waar zijn dat er een verband bestaat tussen kaalheid en het behalen van je doel? Of tussen kaalheid en intelligentie? Ik vraag het me af. Brian May, gitarist van Queen, heeft het ver gebracht. Hij is een van ’s werelds meest invloedrijke muzikanten. En hij is gepromoveerd in de sterrenkunde.
Terwijl hij verre van kaal is. Zijn hoofd is getooid met een flinke bos krullen, die in de loop der jaren van zwart naar grijs zijn gegaan. Maar van haaruitval lijkt geen sprake.
Succesvolle kale mannen. Zij zijn net zo succesvol als behaarde mannen. Dat scheelt geen haar.