Kennismakingsspel

Op mijn werk hielden we een kennismakingsspel. Als collega’s binnen hetzelfde team, om elkaar een stukje beter te leren kennen. Een handvol vragen kregen we van tevoren toegestuurd, die we ‘anoniem’ moesten invullen. Tijdens het spel probeerden we in groepjes te achterhalen van wie de gegeven antwoorden waren. De antwoorden zijn natuurlijk moment-opnamen.
Eén van de vragen was wat je zou doen, als je een miljoen euro zou winnen. Ik antwoordde dat ik zou stoppen met werken en gaan rentenieren. Maar misschien ga ik ook wel schrijven, bloggen, publiceren of studeren.
Schindler’s List was het antwoord op de vraag van mijn favoriete film. Maar later dacht ik aan The Desperate, over een Joodse gevangene, een chirurg, die in het concentratiekamp zich moet melden bij de nazi’s, om de zoon van de commandant te opereren en zo zijn leven te redden. Maar wat te denken van Charlie Chaplin’s The Great Dictator? Of Das Leben Der Anderen? Mooie films genoeg.
Mijn minst favoriete vervoersmiddel is de stadsbus. Tegenwoordig vind ik het al minder vervelend, maar in vroeger dagen frustreerde het busreizen me nogal. Ik stapte namelijk altijd één halte te vroeg of te laat uit.
En als laatste vraag uit het lijstje dat ik hier wil behandelen, is ‘Als ik de rest van mijn leven een bepaalde leeftijd mocht houden…”. Dat is 12 jaar. Dat is zo’n leeftijd zonder al te veel zorgen en verantwoordelijkheden, zo’n schakelpunt naar een volwassener leven. Je staat op het punt om de wereld te gaan leren ontdekken, maar er wordt nog weinig écht van je gevraagd. Je bent al groot, al een groep-acht-er, maar dat is het dan ook.
Leuk, zo’n vragenlijst. Het geeft een kijkje in je eigen keuken. Je collega’s leren je beter kennen. Maar het leert je ook zelf weer om na te denken over jezelf. Daarom zijn zulke vragen-spellen ook goed voor jezelf.
Gooi je kaarten maar op tafel en laat je in de kaart kijken.