Kijken

Een erfenis uit een vorig leven zorgt ervoor dat ik graag (te) vroeg op plaats van bestemming ben. Te vroeg ergens aanwezig zijn, nodigt uit om rond te kijken. Een blik te werpen op de mensen om je heen. Leven is immers voor een deel kijken en bekeken worden. Zo was ik vrijdagavond in De Harmonie in Leeuwarden; te vroeg, geheel volgens verwachting. En dat leverde mooie plaatjes op.
Om de tijd te overbruggen, nam ik een kopje koffie en nam plaats aan een tafeltje in de foyer. Zo verdekt mogelijk, wat in dit geval betekende dat ik zicht had op de bar. De toog stond een stuk van de muur af, waardoor je ook achter de bar kon lopen. Weliswaar had de kant waar je kunt lopen een afscheidingsmuur, maar vanaf mijn plek kon ik in de spreekwoordelijke keuken meekijken.
Aan het tafeltje naast me zat een al wat oudere vrouw haar onzekerheid te ontkennen. Struis keek ze om zich heen. Even later kwam manlief terug van zijn ronde. Hij had het theatergebouw verkend en deed verslag aan mevrouw. Het gebouw kon, met al zijn zalen, de goedkeuring krijgen van het stel. Waarna de vrouw opstond, haar handtas pakte en naar het toilet liep.
Meneer mocht op het door mevrouw veroverde tafeltje passen.
Bij de tapperij voltrok zich een persoonlijk drama van debutant-bezoekers. Ook dit betrof een stel, jonger dan mijn buren, maar toch kwamen ze voor het eerst in het Leeuwarder theater. De kwestie betrof het gratis drankje, zo merkte ik op uit de flarden van het gesprek en het uitgeprinte e-ticket dat mevrouw naderhand maar weer opborg.
Mevrouw deed het woord, voor meneer was het niet zo’n principekwestie. Volgens de dame hadden zij recht op het gratis drinken, voorafgaand aan de betreffende voorstelling waar ze voor kwamen. De jongste bediende, jaar of vijftien en blond, meldde dat het gratis drinken ná de voorstelling genuttigd kon worden. ‘Maar na afloop wil ik naar huis,’ zei mevrouw. De kelner haalde een beetje zijn schouders op. We willen allemaal wel naar huis.
Mevrouw kon van meneer geen hulp verwachten. Hij straalde uit alsof het hem om het even was. Zijn vrouw had wel vaker dit soort principekwesties bij de kop. Als er iets was wat hij aan haar mocht veranderen, was het dat wel. Dit soort disputen, leverde soms meer heibel op dan iets positiefs.
Enfin.
In de pauze van de theatershow ‘Gideons droom en andere Indische sprookjes’ van Ernst Jansz, liep een vrouw in een modieus te wijde broek naar de merchandise-stand van Jansz. Achter dit tafeltje met uitgestalde boeken en cd’s van de Doe Maar-zanger, stond uitgever Franc Knipscheer in eigen persoon. De dame zat om een praatje verlegen, de uitgever toonde zich van zijn goede kant en babbelde gezellig met mevrouw Wijdbeens mee.
Mevrouw wist weinig van Ernst Jansz; de boeken en cd’s die met Doe Maar of CCC Inc,, de bandjes van Jansz, te maken hadden, deden bij haar geen belletje rinkelen. Grote vraag was natuurlijk wat deze dame dan te zoeken had bij Ernst Jansz. Misschien was ze op de bonnefooi op de show afgekomen, altijd bereid om nieuwe muziek te ontdekken.
Moraal van het verhaal: het loont de moeite om bij optredens om je heen te kijken. Want het is juist in de marge van zo’n performance dat mooie dingen gebeuren.