Lance Armstrong

Vanavond was bij de VPRO de documentaire Stop At Nothing te zien. In deze docu ging het over de opkomst en ondergang van wielrenner Lance Armstrong. De Texaan was al wielrenner toen bij hem teelbalkanker werd geconstateerd; Armstrong overwon, kwam terug en won vervolgens zeven keer op rij de Tour de France.
Daarna trok hij zich terug, maar kwam na vier jaar weer op het grootste wielerpodium. Een prijs won hij niet meer. Lance Armstrong was een schaduw geworden van de grootste wielrenner van de afgelopen honderd jaar.
Al tijdens Armstrongs grote jaren, werd hij beschuldigd van dopinggebruik. Maar hij was een winnaar, en winnaars hebben altijd gelijk. Maar wrok van ex-ploeggenoten van Armstrong brachten de kankeroverwinnaar aan het wankelen. Floyd Landis bijvoorbeeld – hij deed zijn boekje open over dopinggebruik bij Armstrong. Of neem David Walsh, een Ierse journalist die Armstrong nooit heeft vertrouwd.
Dat allemaal kwam naar voren in Stop At Nothing. En nu heeft Walsh gelijk. En Landis. Zij zijn de winnaars van de anti-dopingstrijd. Nu maken we de balans op, en zien we de zevenvoudig Tour-winnaar van zijn voetstuk vallen.
In die val gaat ook de stichting Livestrong mee. Met deze organisatie wilde Armstrong geld inzamelen in de strijd tegen kanker. Een nobel doel, ongeacht of de grote baas zelf een eigen waarheid in stand houdt.
Toch?
Of ligt het allemaal niet zo complex en ingewikkeld?