Laptop

Ik heb een nieuwe laptop. Het was niet zo dat ik computerloos door het leven ging. Ik had wel een laptop, of eigenlijk een netbook. Die deed het wel, maar het probleem met dit exemplaar was dat het om een welhaast prehistorische variant ging. Een netbook is qua formaat een halve laptop – nu ik weer een laptop heb, moet ik weer mijn plaats bepalen ten opzichte van het toetsenbord.
Met mijn netbook heb ik het bijna zes jaar uitgehouden. Zes mooie jaren, dat wel. Maar gaandeweg werd onze relatie een stuk koeler. Zeker de laatste maanden werkte de netbook niet goed mee. Het opstarten duurde net zo lang als het zetten van een pot koffie – en het bijbehorende eerste bakje koffie uit de vers gezette pot. Dat was niet het enige nadeel van de bejaarde netbook.
Een ander nadeel was dat het wisselen van schermen eveneens een traag proces was. Daarbij maakte het niet uit of ik wisselde onder internet-schermen of van het ene programma naar het andere schakelde. Traag bleef de netbook. Omdat het vertragingsproces een langzaam proces van aftakeling is, schuif je de bijbehorende daden steeds voor je uit.
Want ach, zolang het apparaat nog werkt, heb je geen directe aanleiding om een vervanger te kopen. Je merkt wel op dat het spul achteruit gaat, maar dat gaat zeer geleidelijk. Totdat ik er vorige week genoeg van had. Ik was er klaar mee. Netbook was klaar, passé. Geen verzachtende omstandigheden meer. Geen smoesjes konden het nog redden. Tijd voor een nieuwe draagbare computer.
Gemak dient de mens, nietwaar?