Lebak

Op het Indonesische eiland Java ligt het regentschap Lebak. In dit gebied werd Eduard Douwes Dekker in 1856 benoemd als assistent-resident namens de Nederlandse kolonisator, in die tijd de hoogste Nederlandse ambtenaar in het lokale bestuur. Hier zag Douwes Dekker hoe de plaatselijke bevolking werd uitgebuit, ten behoeve van de regenten en de Hollanders.
Wat de geboren Amsterdammer meemaakte, diende als materiaal voor zijn debuut-roman Max Havelaar of de koffieveilingen van de Nederlandse Handelsmaatschappij. De Max Havelaar geldt als een van de belangrijkste werken uit de canon van de Nederlandse literatuur. Nu is in Lebak een museum met een nog bescheiden collectie over Multatuli te zien.
We hebben wat meegemaakt als overheersers van dit overzeese deel van ons Koninkrijk. Misschien niet een periode om trots op te zijn. Maar je hoeft ook niet trots te zijn op onze historie. Wat geweest is, is geweest. Daar doe je niets meer aan af, daar doe je ook niets meer aan bij.
Het vernoemen van bijvoorbeeld straten of musea naar historische figuren, is niet per sé een verering. Wel een positionering van onze vaderlandse geschiedenis. Wie verwijst naar die VOC-mentaliteit, moet weten hoe de dominee-koopman handelde, maar ook hoe de militairen het land veroverden en beheerden.
Enfin.
Lebak heeft een Multatuli-museum. Dat Multatuli juist opkwam voor de arme boeren, is de reden dat dit regentschap het kunstkabinet heeft geopend.
Geheel terecht, dit museum. In Amsterdam is het Multatuli Huis in het geboortehuis van schrijver Eduard Douwes Dekker. Dat is ons nationale eerbetoon an de auteur en voormalig bestuurder. Ik neem De raadselachtige Multatuli, deel 17 uit de Volledige Werken van Willem Frederik Hermans, maar ter hand.
Lebak is net te ver weg.