Liedjesschrijver

Je moet een liedjeszanger nooit geloven
want hij liegt alle liedjes bij elkaar.
Het meeste daarvan is ook nog gestolen.
Dat moest wel, anders kwam dat ding niet klaar.

Het is een tekst van Henny Vrienten, liedjeszanger van beroep. Het heeft iets paradoxaals, je spreekt jezelf tegen. Tussen je spreken en handelen zit een hiaat. Want kun je Vrienten wel geloven als hij deze waarheid de wereld in slingert? Moet je een liedjeszanger geloven als hij zegt dat liedjeszangers leugenaars en tekstdieven zijn? Wat is de waarde als een leugenaar zegt dat hij nooit de waarheid kan spreken?
Het doet denken aan het nummer van Bob Dylan, I And I. Someone else is speakin’ with my mouth, but I’m listening only to my heart. Zo is dat. Je kunt hier de Nobelprijs voor de Literatuur voor ontvangen.
Zondag was ik bij de conversatie met Nick Cave in het Concertgebouw in Amsterdam. Veel vragen gingen over de rol van religie en God in zijn teksten. De vraag of God wel of niet bestaat interesseert hem niet, maar de verhalen in de Bijbel zijn een blijvende bron van inspiratie. “Ik ben niet geïnteresseerd in de waarheid, ik ben geïnteresseerd in betekenis.”
Of zoals dagblad Trouw het verwoordde: Over religie, over dat niet zozeer het geloven maar het concept van geloof hem inspireert. Want het is essentieel om naar ‘iets te reiken verder dan jezelf’ – niet alleen als kunstenaar, maar sowieso, als mens, willen we hier met zijn allen samen functioneren.
Misschien is dat wel wat liedjesschrijvers moeten doen. Het verder reiken dan jezelf. Lieg je als je de wereld om je heen opnieuw ordent, daarmee de teksten steelt van iemand anders en liegt omdat je niet de waarheid maar wel de betekenis wilt meegeven?