Madaya

Het is een bericht in de zijlijn in de dynamiek van het nieuws: de uithongering in de Syrische stad Madaya gaat onverminderd door, doordat de noodhulpkonvooien worden geblokkeerd en noodzakelijke medische evacuaties uit de stad worden tegengehouden. De stad wordt voor een gedeelte gecontroleerd door de terreurorganisatie IS.
Onwillekeurig denk ik aan pater Frans van der Lugt. Deze priester uit de orde van de jezuïeten woonde en werkte sinds 1976 in de islamitische wereld. Eerst in de Syrische stad Aleppo, van 1987 tot 1993 in Damascus en vervolgens in Homs, waar hij onderwijs gaf en onderdak verleende aan geestelijk zwakkeren. Pater Frans kreeg in Al-Qusayr, 35 km buiten Homs, een stuk land van vijftig hectare ter beschikking van de Syrische overheid waar hij groente op verbouwde en een wijngaard had met een productie van 50.000 flessen per jaar.
In 2011 vestigde Van der Lugt zich in het jezuïetenklooster in de christelijke wijk Bustan al-Diwan in Homs. Ondanks de burgeroorlog weigerde de katholieke geestelijke om Homs te verlaten, hij wilde dienstbaar blijven aan de samenleving: zowel christenen als moslims. Desondanks werd pater Frans in april 2014 door de extremistische fundamentalisten vermoord: de pater werd uit zijn woning meegenomen door gewapende mannen en geslagen. Voor zijn woning, bij het klooster, werd hij door het hoofd geschoten. Dezelfde dag werd hij begraven.
Dappere man, deze pater Frans van der Lugt.
Het doet me ook denken aan het verhaal van de film Des hommes et des dieux uit 2010. De film verhaalt over acht Franse cisterciënzer monniken in Algerije. Ondanks het groeiend terrorisme, blijven de monniken in hun klooster wonen – een keuze die ze met de dood moeten bekomen.
Madaya, de stad die anno 2016 vraagt om vergelijkbare mannen en vrouwen. Die ondanks de steeds maar groter wordende angst in hun stad en omgeving blijven. Tot heil des volks, letterlijk.