Mijn verlosser leeft

Job in een notendop: hij verliest alles, tot aan zijn gezondheid aan toe, na een hemelse weddenschap. Met zijn vrienden debatteert hij over de in van zijn lijden. Aan het einde wordt hij nog extra gezegend.
Een aantal lessen uit de geschiedenis van Job. Er is lijden en er is lijden van onschuldige mensen. Voor lijden is niet altijd een oorzaak aan te wijzen. Voor ons is de reden niet altijd aan te wijzen.
De vraag voor de zin van het lijden mag gesteld worden.
Het beste pastoraat van de vrienden van Job waren de zeven dagen dat ze zwegen. Hun betogen waren het schoolvoorbeeld van het andere pastorale uiterste.
Je kunt God niet narekenen. De wijsheid is niet dat je alles rationeel kunt verklaren, wel dat je aanneemt dat alles een plaats heeft en zijn tijd heeft.
Job doet een geloofservaring op, hij ziet iets van Gods grootheid. Het geloof van Job vernieuwt zich en verdiept zich, waardoor hij God met eigen ogen heeft gezien.
Geloven is een zaak van het hart. Ook in deze dingen. Het hart heeft zijn redenen, die het verstand niet kent (Blaise Pascal). Het is donker genoeg voor wie God niet wil zien, maar licht genoeg voor wie Hem wel wil zien. Wel of niet geloven is een zaak van het hart.
Het herstel van Job is een teken dat het onrechtvaardig lijden op een dag voorbij zal zijn. Jesaja kondigt dit aan via de lijdende knecht (profetie uit hfd. 53). God geeft geen uitleg voor het lijden (ook niet na de betogen of in een nawoord). God aanvaardt het lijden, neemt het op zich en zegeviert over het lijden in de persoon van Zijn Zoon, die mens werd.
Er is herstel mogelijk, zowel na het lijden, als in de onderlinge relaties en in de relatie met God.
De huiskamervraag: waar is de Satan gebleven na de weddenschap met God?

N.a.v.: Job 19: 23-27
Met dank aan Pius Drijvers en Pé Hawinkels – Job/Prediker, met commentaar en verklarende aantekeningen.
Studiebijbel in Perspectief