Muziek

Kan ik mij een leven zonder muziek voorstellen? Nee. Ik zou er niet aan moeten denken om doof te worden, voor zover je dat in je eigen macht hebt. Ik luister graag en veel naar Bob Dylan – sterker, ik houd zelfs een weblog over hem bij. Toch was hij op muzikaal gebied niet mijn spreekwoordelijke eerste liefde. Dat was de Britse band Queen, waar ik heel veel naar heb geluisterd.
Nog steeds waardeer ik de muziek van Queen. Zeker het oude werk (A Night At The Opera, A Day At The Races, News Of The World), ik draai de platen met enige regelmaat. Degelijk vakmanschap, vooral op muzikaal gebied. En het is voor mij een stuk nostalgie. De mannen hebben na Made In Heaven uit 1995 geen nieuw materiaal uitgebracht – de singel No-One But You (de enige post-Mercury-singel in de originele bezetting) en The Cosmos Rocks met Paul Rodgers daargelaten.
Desalniettemin was Dylan ook toen al bij mij bekend. Zolang ik mij kan herinneren, was Dylan een vanzelfsprekendheid in ons gezin. Persoonlijk ben ik bij Dylan ingestapt bij de release van “Love & Theft” in 2001. Een half jaar later was ik bij een concert van de Amerikaanse zanger in Ahoy, Rotterdam.
Maar er is meer mooie muziek. Nick Cave, bijvoorbeeld. Johnny Cash. Leonard Cohen. Zomaar wat buitenlandse namen. Maar ook in Nederland zijn uitstekende muzikanten te vinden. Stef Bos, Ernst Jansz, Henny Vrienten, Daniël Lohues. Heerlijk om muziek te luisteren.
Want dat is het wel: muziek luisteren is een activiteit en geen achtergrondgeluid. Muziek moet je volledig in je opnemen om het tot “volle wasdom” te laten komen. Geheel terecht werd mijn muziekdocent op de havo boos, als hij het had over de huidige generatie muziekliefhebbers. “Jullie hebben muziek alleen nog maar als achtergrond op staan, jullie luisteren niet écht naar muziek,” zei hij. En dat is waar. Binnen mijn generatie vind ik weinig mensen die nog echt naar muziek luisteren – naar muziek en tekst.
Ik laat me er niet door gek maken. Ik draai nog maar weer een plaatje en laat de tekst en muziek binnenkomen.