Napalm

De beelden uit Syrië verbluffen elk voorstellingsvermogen. De mannen, vrouwen en kinderen die worden getroffen door een gifgasaanval. Of, zoals vorige week zichtbaar werd, werden aangevallen met een napalm-stof. Huiden die bijna onder toeziend oog van de camera wegteerden.
Ik moest denken aan Bob Dylan. Een aantal zinnen uit zijn omvangrijke oeuvre schoten mij te binnen. Zoals Heard one person starve, I heard many people laughin’. Of I met a young woman whose body was burning. En I’ll walk to the depths of the deepest black forest / Where the people are many and their hands are all empty / Where the pellets of poison are flooding their waters. Een harde regen zal vallen.
Of wat te denken van het volgende. But now we got weapons / Of the chemical dust / If fire them we’re forced to / Then fire them we must / One push of the button / And a shot the world wide / And you never ask questions / When God’s on your side.
Feitelijk is er dus niets veranderd in deze wereld. Ik vrees dat de komende jaren ook niets zal veranderen. Is het in het Midden-Oosten rustig, dan laait in Azië wel weer wat op. Of in Afrika. De wereld zal nooit in zijn geheel rustig worden. Wij mensen zullen de vrede nooit bewerkstelligen.
Maar is er dan geen hoop? Ja, er is wel hoop. Gelukkig wel. Die hoop moeten we buiten onszelf zoeken. Het lijkt me niet moeilijk te raden waar ik die hoop van verwacht.